De marathon van Porto lieten we aan ons voorbij gaan … maar we gingen wel supporteren voor 2 (voormalig) dorpsgenoten. 

De marathon van Porto is niet te vergelijken met een loopevenement in Antwerpen of Brussel … we stonden op het meest ideale plekje aan een mistige Douro maar er waren amper andere supporters. 
Tijdens het aanmoedigen voelden we ons bijna verstoorders van de rust. Dat hield ons echter niet tegen om luid voor alle Rui, José, Luis, Ana, Nuno, João’s te roepen … en het allerluidst voor Wouter en Karen die er een prachttijd neerzetten.

In de namiddag kwam ons langverwachtte bezoek … de mamie en tante Annick.

Eerst gingen we onze zonden opbiechten in de Sé cathedraal (de mamie vertelde ons hoe dat moest en wat je al dan niet mocht zeggen) en natuurlijk poseerden we daarna aan de schandpaal.

Daarna werd het Porto by night … altijd de moeite.

En ook den diner bij restaurant éleBê was een aanrader.