Sinds ik mama ben, moet ik constant het net gevonden ritme bijsturen aan nieuwe situaties. “Dynamisch” kan je het ouderschap wel noemen.
Eerst wordt het kind geboren, met een huilbaby was de aanpassing meteen groot. Ik herinner me nog dat Bjeurn me ooit -vermoeid- vroeg: “Is ‘dit’ nu ons leven”?
En zo volgenden er nog meer momenten waarop het ritme moest worden aangepast.
- Een tweede kind (dat viel nog mee)
- de overstap van creche naar school (rampzalig, echt)
- verandering van werklocatie van de man, 60km verder (dat we oplosten met nieuw werk voor mij)
En daarna ging het beter.
- Het tweede kind ging ook naar ’t school, een dikke verbetering zowel op vlak van tijd als financieel.
- Ik begon 4/5e te werken … een zaligheid.
En ik dacht … dat het ergste achter de rug was. Genieten tot ze in de pubertijd komen!!! De lagere school leeftijd is toch de gemakkelijkste leeftijd , zeggen ze … niet?
Inderdaad, lagere school kinderen zijn geweldig.
Niet meer zo schattig weliswaar , maar in ruil krijg je wel veel terug; zelfstandigheid, intelligentie, toffe babbel, toffe activiteiten om met ze te doen, minder kuren …
Heerlijk vind ik dat, geen buggy’s meer, geen dutjes meer, in de auto stappen en gewoon vertrekken want de kinderen klikken zelf hun gordel vast.
En om 7u des morgens, komen ze even langs om te vertellen dat ze opstaan, waarop ze naar beneden gaan en zelf de tv opzetten. In het beste geval dekken ze nog de tafel en geven ze de kat eten.
Maar er is ook een keerzijde aan lagere school kinderen, namelijk hun hobby’s.
Hier is dat inline skate (3 keer per week), voetbal (3 keer per week), zwemmen (1 keer per week), scouts (1 keer per week).
Daardoor moeten we elke dag wel ergens zijn (buiten vrijdag). En het is een hele uitdaging om huiswerk, avondeten, hobby, bad in één avond gepropt te krijgen.
Er moet dus weer iets veranderen, weer op zoek naar een nieuw ritme.
Mogelijke oplossingen
- Naschoolse activiteiten reduceren … maar scouts en zwemmen vind ik te belangrijk, de voetbal schrappen is geen optie voor de zoon, en het inline skaten is te belangrijk voor de dochter.
- Vroeger opstaan, om vroeger naar het werk te kunnen vertrekken en dan ook weer vroeger te kunnen stoppen. Niet echt een optie … 5u50 vind ik al vroeg genoeg. Vermoeidheid werkt trouwens stress in de hand.
- Mijn fiets terug inruilen voor de auto om te gaan werken. Dit heb ik héél zwaar overwogen, maar neen. Ik ben trots en blij om met de fiets te kunnen gaan werken. Het is goed voor de mobiliteit van anderen, mijn gezondheid, het milieu en natuurlijk ook voor onze portemonnee.
- Voor enkele dagen per week naschoolse opvang zoeken waar ze avondeten krijgen en huiswerk kunnen maken. Lijkt ideaal, ik ben de zoektocht alvast gestart.
Voorlopig kwam ik enkel tot het volgende, waar ik wel veel van verwacht.
’s morgens wat minder op het gemak doen en mijn ontbijt uitstellen tot op het werk. Getest en uitgeprobeerd … spaart me 20 minuten uit. En op 20 minuten kan je veel doen tijdens de avondspits.
Hopen dat het werkt dus, en hopen dat het alleen maar beter wordt … tot ze in het middelbaar zitten, want “kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen”.
Maar gelukkig –naar ’t schijnt – ook “grote kinderen, terug wat meer vrijheid voor de ouders”.
Gaan jouw kinderen echt elke dag in bad? Daar zou je tijd mee kunnen uitsparen.
Je hebt geluk dat je kinderen geen muziekinstrument bespelen. Hier moeten ze ’s avonds elk voor twee instrumenten oefenen.
neenee, ze gaan zeker niet elke dag in bad.
Maar na een voetbaltraining bv. krijg ik mijn zoon soms echt smerig terug en dan moet er sowieso gewassen worden (of dat nu snel in bad is, aan de lavabo, of in de douche).
Als de kinderen voor muziek willen kiezen, moet er iets anders wijken. Ik denk echter dat ze daar niet muzikaal genoeg voor zijn.
Ik had niet echt de indruk dat het minder druk werd in het middelbaar ;-) En als ze wat verder weg zijn in het middelbaar is het een stuk in de nacht opblijven om ze terug te halen van de fuif …
De studiestress van het middelbaar hebben we hier gelukkig niet gehad, maar voor sommige ouders is dat wel niet min. Er komen ook flink wat kosten bij.
Het is exact zoals je schrijft : dynamisch, bijsturen, wikken en wegen.
Ze worden wel zelfstandiger inzake rijden met de fiets, maar ook dat is niet altijd evident, de vrienden van school kunnen plots wel makkelijk 15 km verder wonen. Maar alles komt altijd goed :-)
oei … diene had ik niet zien aankomen.
Maar idd … alles komt altijd goed (en als de anderen dat kunnen, dan kan ik dat ook ;-) )
Zo herkenbaar! En toch lukt het ons altijd,he!!
yeps (gelukkig maar) … zoals Kaat al zei “alles komt altijd goed”
Ik moet hier meer komen. Interessant. We maakten het voorbije half jaar al een shift door van kinderen met te veel kuren en te veel vragen om moeder naar kinderen die zelfstandiger zijn, vroeger opstaan en treinbanen bouwen terwijl wij nog even blijven liggen. We zitten net voor de start met de individueel aangepaste activiteiten. Nils doet scouts sinds september maar dat is vlak bij de deur. Ik ’tsjool’ nu al 4 jaar naar het zwembad op woensdag en dat steekt mij serieus tegen dus ik hou mijn hart vast voor hun extra atletiek/turnplannen voor volgend jaar. Ik wil echt heel graag dat ze die dingen doen (en ik vind me volledig in je post over competitiesport), maar ik vraag me af wat ik dan intussen ga doen. Breien, werken op de pc? Want dat vind ik het meest lastige, dat wachten op hen en je intussen bezig moeten houden met iets dat aangepast is aan de situatie. Terwijl je eigenlijk ook zelf wel nuttiger dingen te doen hebt.
Misschien wat ouders aanspreken dat je niet altijd zelf naar de hobby moet rijden? Al maakt dat de avondspits voor de kinderen natuurlijk niet minder druk…
Herkenbaar, dat af en toe ritme bijstellen. En voor ieder is dat anders, wat werkt.
Ik heb zelf , nogal rigoreus, masr het gaf verl lucht, toen kind nr 3 baby was en de oudste op school zaten, mn baan opgezegd en een bedrijfje thuis behonnen. Zodat ik werk als er teen kinderen zijn of weggebravht of opgehaald moeten worden.
Herkenbaar. Door 3x voetbal, dans en chiro en basket coachen (wederhelft) is het hier ook constant schipperen om genoeg tijd over te houden als gezin. Door al deze hobby’s is het tegenwoordig al een kunst om op 4 dagen van de week samen het avondmaal te nuttigen (ochtend is sowieso opgesplitst in moeder die de brooddozen klaarmaakt en het ontbijt en vader die de kinderen wast en aankleedt)
Voetbal en dans valt dan nog vaak samen, extra uitdaging ;)
Beetje late reactie, maar ik wil u toch eens geruststellen: grote kinderen zijn wijs (de Gentse betekenis van het woord) hoor. Je hebt er niet noodzakelijk meer werk mee dan met lagere school kinderen. Het kán zijn, natuurlijk, maar het is geen zekerheid.
Ik vind hun weg naar onafhankelijkheid fascinerend om volgen, en, hou het stil, ik vind pubers eigenlijk veel leutiger dan kleine kinderen. Ondanks hun kuren :-)
En “kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen”, ik vind dat dus echt een overgewaardeerd spreekwoord. Achteraf bezien vind ik het voor mijn eigen 2 kinderen (voor mijn plusjes moet het nog blijken) eerder omgekeerd.