Onze batterijen zijn leeg… de nachten beginnen door te wegen.

Vic begint beter te slapen, maar de nachten zijn nog steeds gebroken.Van tien tot vier, het is schoon, maar ’t gebeurt niet elke nacht en de nacht is nog steeds gebroken natuurlijk. Ook heeft hij  ’s avonds dikwijls een huiluurtje.

Liv doet het ook niet zo geweldig.
Vrijdag hysterie van acht tot halfelf (mijn verhaaltje van Fiona en het ieniemienie mensje bracht soelaas). Gisterennacht werd ze ook in een hysterie wakker en was ’t één uur eer ze haar rust terugvond (welke truuk Bjeurn heeft toegepast weet ik niet).

De goesting om te bloggen, te lopen, …. was deze week dus volledig zoek.

De gedachte ‘ik kan het niet aan … moeder zijn’ kwam ook in mijn gedachten voor, alsook de vraag hoe zal ik het allemaal klaarspelen als ik terug aan ’t werk ga.
Gelukkig besef ik wel dat het overal wel eens wat minder vlot gaat en gelukkig ligt onze vakantie in ’t verschiet.

-Enkel hopen dat onze dochter in een vreemd bed en een vreemd land wil slapen. Pfff, soms denken we dat Vic nog eerder zal doorslapen als zijn zus (we hopen het alvast) –