Ik was wakker toen het begon … en maar goed ook, want we waren juist op tijd om Liv haar raam te sluiten zodat het kind niet uit haar bed geregend en gewaaid werd. Nu heeft ’t kind er ‘raar maar waar’ doorgeslapen.
Ik heb onweer altijd enorm spectaculair, mooi en overweldigend gevonden … en zo was ’t vannacht ook. Speciaal sfeertje toen Bjeurn en ik om 3u ’s nachts aan ’t raam stonden en langs elk zicht het onweer gadesloegen.
Toch … sinds we een eigen huis hebben kan ik er niet meer zo van genieten als vroeger. Als er maar geen pannen van ’t dak vliegen, ’t dak maar niet lekt, de bloembakken maar niet van de vensterbanken waaien, de bliksem maar niet inslaat … dit ging allemaal door mijn hoofd als ik naar buiten keek (en zag hoe de PMD zak zich uitspreidde over ons terras).
Volwassen worden … wil ook zeggen … nooit meer compleet onbezorgd kunnen genieten van een flink onweer.
Triest gevoel, he. Ik herken dit volkomen!
Ik heb vannacht precies hetzelfde gedacht!
Heel herkenbaar. Ik vind onweer en vooral de bliksemschichten ook heel mooi en boeiend om naar te kijken. Maar die continue, overweldigende bliksems maakten mij deze keer wel bang.Ik was bang als een klein kind dat het onweer dichterbij zou komen en dat de bliksem zou inslaan bij ons. Echt een overweldigende angst.
Ik was zelfs al aan het bedenken wat we nog zouden moeten meegrabbelen als ons huis aan het afbranden was (onder andere de externe harde schijf met al onze foto’s :)) en vroeg me af of we niet best met z’n viertjes in de auto zouden gaan zitten.
Achteraf ferm overdreven, maar zo midden in de nacht en net wakker denkt ne mens niet altijd zo realistisch natuurlijk.
De schade bij ons was gelukkig niets, maar ik voel wel mee met al die mensen die wel materiële schade opgelopen hebben.
ook ik ben dezie nacht uit bed gestrompeld om te kijken of de ramen toch wel overal dicht waren. En deze morgen even de tuin ingeglipt om er zeker van te zijn dat ons “tuinhuis” alias tuinkrot er nog stond. ;-)