Dat Liv geen goede slaper is, is alom geweten.
Tegenwoordig maakt ze ’t weer te bont. Rond halftwaalf wordt ze wakker in een hysterie dat het niet meer normaal is. Als wij een tutje aanbieden, smijt ze deze gewoon de grond op en huilt (en roept en tiert) er verder op los. Kalmeren lukt niet en ten einde raad nemen we haar dan maar mee in ons bed. Vanaf het moment dat ze in onze kamer komt is ze weer één en al lach en pakt ze haar tut zelf terug uit onze handen.

Wij hebben dus een donkerbruin vermoeden dat het kind héél goed beseft dat hysterisch huilen garantie geeft op “bij de mama en de papa in bed mogen”.

Onze slaapkamer is echter helemaal niet kind-proof (wij slapen in een soort duplex, onderaan de dressing en boven een compartiment zonder leuning waar enkel plek is voor een bed. In afwachting tot de trap, staat er nu een ladder) en als Liv bij ons ligt zijn Bjeurn en ik helemaal niet gerust.

Gisteren hebben we dus besloten om actie te ondernemen tegen deze slechte gewoonte om Liv in bed te nemen.

De luchtmatras in de living geïnstalleerd (kwestie van die ladder niet constant te moeten doen) , wij waren de klaar voor.
Liv ook, om elf uur was ’t al zover. De hysterie begon. Na drie pogingen, 2 uur gekrijs, een klein flesje melk, ettelijk veel slaapliedjes, rondlopen in de kamer met Liv in onze armen, ’t installeren van een comfortabele stoel en een dekentje in haar kamer is ’t gelukt. Liv kalm en in ’t slaap gekregen.

Vanmorgen hebben we haar natuurlijk uitvoerig gecomplimenteerd dat ze zo mooi heeft geslapen.

’t is 1-0 voor de mama en de papa.
Niet dat we denken dat Liv het nu al opgeeft, maar wij zijn klaar voor de strijd. Desnoods slapen we een hele week beneden op de matras.