Liv in haar bed laten huilen was de oplossing toch niet, 40 minuten later schreeuwde ze nog steeds en was ze nat in ‘t zweet. Dan maar gaan autorijden, na een kwartiertje terug thuis aangekomen en Liv was direct terug wakker. Dan maar terug de auto in en wat bedankingskaartjes in de bussen gaan doen. Liv bleef maar wakker (maar wel stil ;-)). Na 2u30 had Liv terug honger en waren Mechelen, Lier, Zemst en Eppegem bedeeld van kaartjes.

Mijn moto deze nacht was feitelijk “Liv, gij zijt misschien koppig, maar de mama is nog koppiger”!!! Maar toch is Liv gewonnen. Om halfdrie lag ze eerst te frazelen, daarna wenen in haar bed en ik ben bezweken. Ik heb ze maar weer bij ons in bed gepakt.

En ge moet niet denken dat deze zware nacht sporen heeft achtergelaten bij Liv (ze zit alert en vrolijk naar de mobiel te kijken en te kraaien en te lachen). Ik moet het haar nageven …. “respect”