Afstand 58km – Hoogtemeters 470 – Bestemming Snappertuna (Finland) – Overnachting wildkamperen in een bos

Dit zijn Lilli & Waskev, een sympathiek Zweedssprekend Fins koppel dat we ontmoetten aan een veel te dure winkel (€6,4 voor 8 rollen toiletpapier en €15 voor 3 broodjes … alstemblieft). Altijd leuk om een praatje te slagen en wat vragen te kunnen stellen. Zo vertelden ze ons dat wildkamperen hier toegelaten is (maar ik las tussen de regels door dat dat niet altijd op prijs gesteld wordt in het meer bewoonde zuiden van Finland). Zo kwamen we ook te weten dat er 2 weken geleden beren in het dorpje gesignaleerd waren. En zo weten we nu ook dat er 2 officiële talen zijn (Zweeds en Fins) maar geen taalgrens. In de regio die wij aandoen wordt er voornamelijk Zweeds gesproken. Ook vonden zij het een goed idee om naar Åland te trekken in plaats van naar het Noorden dat saaier zou zijn.

En tijdens een regenbui kwamen we Aurélie en Lionel uit Toulouse tegen. Interessant voor bikepackers … niet met Ortliebzakken maar met Crossozakken (een Poolse en goedkopere variant). Zij fietsen voor 8 maand rond in Europa met een bugdet van €40 per dag waar ze bijlange niet aan komen. Iedereen heeft zijn verhaal en dit koppel is vooral geïnteresseerd in planten, met name de zeldzame orchideeën in Saaremaa (wij zagen daar natuurlijk alleen maar pissebloemen maar blijkbaar biedt het eiland meer). Voorts waren ze serieus op hun hoede voor teken, ze waren ingeënt tegen hersenvliesontsteking waarmee de teken je blijkbaar ook kunnen besmetten en hun tent was ingespoten met een tekenafschrikkend middel. Zalig zijn de onwetenden … wij waren dat liever gebleven.  

Verder vertelden ze ons dat ze hun tent dikwijls plaatsten aan stijgers bij meren. Meestal is het gras daar kort en netjes onderhouden door de eigenaars, en heb je het recht om daar ook te staan.

Klein raadsel … waarom zijn de verkeersborden hier zo lelijk geel?

 


Na een schone rit vol bossen, de typische afgeplatte rotsen vol mos is ook onze wildkampeerplek is dik ok … in een bos naast een grote rots. 

Die we natuurlijk ook beklommen tijdens onze elandenjacht. We spotten jammer genoeg enkel maar een hert (zie je … we zijn verwend … de kinderen komen tegenwoordig zelfs de tent niet meer uit voor een reetje).

Op elanden wordt hier zo hard gejaagd dat de populatie na de jacht met een derde is afgenomen. Mannetjes boven 6 jaar vindt je enkel nog in nationale parken want het gewei is een jachttrofee. Onze kampeerplek is vlak naast een oefenplek om te schieten en de roos is geplaatst op een elandvorm … dat vinden wij dan toch maar triest.
Door al dat reizen verliezen we een beetje de grip op de tijd. Zo vergaten we vandaag vaderdag … dat moeten de kinderen morgen maar goedmaken.