STAPPEN heeft Liv daarnet ALLEEN gezet.
Jammer genoeg niet bij de mama (zoals ik haar gevraagd had), maar in de kribbe. Dolenthousiast stonden ze me in de kribbe op te wachten, dolenthousiast deden Liv en ik in de auto “Bravo voor Liv” (en Liv klapte lustig mee), dolenthousiast vertelden we het aan de papa, die op zijn beurt, dolenthousiast was.
Voorlopig wil Liv het niet herhalen voor ons, ondanks onze pogingen om haar uit haar tent te lokken.
Maar toch zijn we TROTS, TROTS, TROTS
Joepie, proficiat!!!
Dat is iets om trots op te zijn!
Dat is toch een fantastisch en uniek moment hé :)
Bij ons was het alleszins ook zo, ze zette haar eerste stapjes op de dag van de begrafenis van een heel goeie vriend van ons, symbolischer kon het niet zijn.
Wees maar lekker trots op je flinke meid!