Als hier lang niets te lezen valt, wil dat niet noodzakelijk zeggen dat er iets mis is. Dit jaar was waarschijnlijk wel mijn slechtste blogjaar ooit en dat ligt voornamelijk aan het feit dat ik vollembak aan het programmeren en aan het carrièreswitchen ben (waarschijnlijk één van de beste beslissingen uit mijn leven).
De laatste 2 maanden waren echter wel behoorlijk kak.
Ik kreeg een nekhernia net op het moment dat ik mijn voorbereiding voor de marathon van Antwerpen, helemaal en met volle goesting, had afgewerkt. Ik ben nog 2 weken blijven geloven dat ik nog ging kunnen starten, maar die hoop bleek ijdel.
Maar die marathon was nog niet het ergste. Ik heb er al 3 gelopen dus de kop was er wel af en ik had ook niet het gevoel dat er een ferm PR inzat.
En als marathonloper weet je dat de marathon onvoorspelbaar is, dat is “part of the game”. De start halen is misschien nog moeilijker dan de finish halen.
Erger was de allesoverheersende pijn. Ik kan zeggen dat dit het pijnlijkste was dat ik in mijn leven al heb meegemaakt. Niet de nekpijn zorgde voor last, maar vooral de uitstralingspijn tot in mijn wijsvinger* was vreselijk. En pijnstillers blijken feitelijk niet te werken tegen zenuwpijnen.
Op het hoogtepunt durfde ik niet meer gaan slapen en stond ik van pure ellende weer op om 3u ’s nachts, om na een paar weken totaal ‘op’ te zijn. Ik heb nog nooit zoveel gehuild, zowel van de pijn als van de frustratie. Drinken deed ik met een rietje omdat ik mijn hoofd niet meer naar achter kreeg. En wandelen, fietsen (de pijn tijdens het fietsen was het allervreselijkst), lopen, gitaar spelen, …. was allemaal onmogelijk.
Het verdikt hernia is ook ongelooflijk hard bij mij aangekomen, ik wou immers geen hernia, dat past toch niet bij mij. En dan nog een nekhernia … dat klinkt nog belachelijker dan gewoon een hernia.
De neurochirurg vertelde me dat dit typisch is voor sporters, dat sporters daar psychologisch meer van afzien dan niet-sporters. Hoe sportiever, hoe depressiever!!! En dat ik het echt niet teveel in mijn hoofd mocht laten spelen. Gemakkelijk gezegd, moeilijker gedaan.
Want in mijn hoofd speelde dat enorm, ik ben geen persoon om niet te kunnen bewegen en ik zag op een bepaald moment echt geen licht aan het einde van de tunnel. Ik moet zeggen dat ik héél dankbaar was voor het geduld van mijn omgeving (mijn gezin en mijn studiegenoten waren goud waard) … want zelfs ik was mijn eigen gezaag beu gehoord.
Een hernia maakt ook eenzaam, ik ben immers niet het type persoon dat gezelschap opzoekt als het minder goed gaat.
En als kers op de taart … begonnen mijn sollicitaties net te lopen als ik volop in herniacrisis zat. Amai, dat was een geweldige tijd.
Maar zoals mijn nieuwe lijflied zegt “Het komt allemaal wel weer goed“.
De neurochirurg vertelde me immers dat de pijn van een nekhernia na 2 maand uit zichzelf moet verdwijnen en over het algemeen ook niet meer terug komt. Ik ben nu exact 2 maanden en een infiltratie verder en inderdaad … ik ben al een héél pak beter en ik kan terug zo goed als alles. Het begon met wandelen en toen ik eindelijk terug kon fietsen heb ik maar meteen het lopen ook weer opgepikt.
Het goede nieuws dat mijn neurochirug ook had, was dat die nekhernia niet veroorzaakt is door het lopen. Want echt, ik kan die sarcastische opmerking “Lopen is toch gezond hé!” niet meer horen.
Ik was ook wel opgelucht om te horen dat ik mezelf niet kapot gelopen heb, en nog opgeluchter toen de dokter me vertelde dat ik gewoon terug marathons mocht gaan lopen als ik voel dat ik er terug klaar voor ben.
Ik heb veel nagedacht de afgelopen maanden, over ergonomie, veel losse gedachten.
– bikepacking is misschien toch beter is dan hiken met een zware rugzak – mijn rugzak waar ik dagelijks mee rondloop is te zwaar en dat ligt ook aan mijn ‘salad in a jar’ – kijken op de smartphone is helemaal geen ergonomische houding – als programmeur zal het een uitdaging zijn om gedurende de dag voldoende te bewegen en ik zal daar echt goede gewoontes in moeten vinden – ik geloof volledig dat zitten het nieuwe roken is – kleermakerszit is een zeer goede houding, ik moet meer zo in de zetel zitten – …
Ik heb ook veel nagedacht over afwisseling. Ik geloof immers dat het veel beter is om alles met mate te doen en voldoende te variëren. Jammer genoeg ben ik geen gematigd persoon, ik moet altijd overdrijven.
Maar focussen op 1 ding, is dus niet zo verstandig, want als dat 1 ding wegvalt … dan is er dat zwarte gat. En weet je waar ik blij voor was, als ik om 3u ’s nachts niet meer kon slapen? Dan was ik content dat ik dat programmeren nog had, want dat was het enige waar ik mezelf nog in kon verliezen. Als ik niet kon slapen zette ik me achter de computer en werkte ik verder aan mijn project. Tenminste iets dat ik graag deed en nog kon doen !!!
Ik heb me dus ook voorgenomen om mijn risico’s wat te spreiden en naast lopen ook wat meer ga fietsen.
Om dus positief te eindigen … het komt dus allemaal wel weer goed en “een hernia is niet het einde” !!!
* Grappig detail … aan de hand van welke vingers tintelen, kan je blijkbaar weten aan welke tussenwervelschijven de hernia zich bevindt.
Oei oei dat klinkt frustrerend!!! Best dat het nu beter gaat!
Amai nie … ik ben ook heel blij voor mezelf
Ik zit ook met zo’n zwakke nek..heb 2 bulgings die dus ook hernia’s kunnen worden..Ik heb ook uitstralingspijn naar mijn duim en middelvinger ?
Ik ga maandelijks nr de kine om alles los te laten masseren, dat helpt goed en heel veel ergonomie
Ja … mijn kine/osteopaat heeft echt magische handen.
Hip hip hoera! Zo blij voor jou!
Amai … ik ook ?
Blij dat het beter gaat. De drang om te overdrijven… dat herken ik wel.
De aard van het beestje zeker ?
Super ! Bij mij werkten die pijnstillers ook maar een klein beetje en werd ik daar nog eens zot misselijk van ook. Donkere weken waren dat…
Over je bedenkingen : ik heb een twee maand na die hernia een trekking met de rugzak kunnen doen zonder noemenswaardige problemen. Zitten in een auto zorgde voor meer last dan wandelen met rugzak. Ik merk daarentegen wel dat het voorovergebogen zitten op een fiets, waarbij je je kin vooruit moet steken om voor je te kijken pijnlijk blijft.
Wist de neuroloog dan wel wat die hernia veroorzaakt heeft? Ik werd daar op een ochtend mee wakker en kon mijn hoofd niet meer draaien…
Ik vind dat echt straf van die trekking, maar ne vriend van mij zegt hetzelfde. De als je je rugzak goed draagt (op je heupen en niet op je schouders) dat dat zeker nog gaat. Ik ga nu toch wel ‘nog’ bewuster omgaan met gewicht … less is (meer dan ooit) more !!!
Ik ben eens benieuwd voor het fietsen, ik droom van een gravelbike waar je iets sportiever op zit. Ik hoop echt dat dat bij mij gaat lukken.
De oorzaak was aanleg en slijtage, zei de dokter. Vanaf ons 20 begint ons skelet af te takelen :-( Hij vertelde trouwens ook dat lang stilzitten veel erger is dan lopen.
Maar bij mij begon het geleidelijk. Ik dacht eerst gewoon dat ik een stijve nek had maar dat werd elke dag erger. Maar ik heb ook al gehoord van iemand die ineens een hernia had door te springen op een trampoline met zijn kinderen.
Jup! Trekkings lukken zeker nog mits een goede rugzak. Daar heb ik wel lang naar gezocht. Eentje die echt op mijn rug lijkt te kleven.
Grappig dat je dat zegt van die gravelbike; ik mag de mijne vandaag gaan afhalen bij de fietsenmaker!
Welke heb je gekozen? Ik ben nog altijd op prospectie !!!
De Checkpoint AL4 van Trek. Eigenlijk weinig prospectie gedaan: dit was het model dat de fietsenmaker had staan voor een andere klant. Het feit dat je er ook bagagedragers op kan monteren om een fietstrekking te doen stond me wel aan, aangezien ik maar bleef twijfelen tussen het kopen van een koersfiets of een trekkingfiets. Ik heb er wel betere versnellingen op laten zetten (105) en een kortere stuurpen en vrouwenzadel.
Awel … bij mij een beetje hetzelfde verhaal. Ik wou ook een koersfiets en een deftige trekkingfiets. Waardoor ik al jaren ‘niks’ koop. En eigenlijk vind ik het stom dat ik zo graag fiets en eigenlijk geen deftige fiets heb. Onze fietsvakanties deed ik altijd op mijn middelbare schoolfiets met 7 vitessen, en als ik alleen ging fietsen claimde ik Bjeurn zijn stadsfiets. Onze tandems zijn feitelijk mijn beste fiets.
Dus nu de gulden middenweg, want de bedoeling van die gravelbik zou wel zijn dat ik er ook dunne koersbandjes zou opzetten voor sportievere ritten.
Grappig! Ik hoop wel dat dat koersstuur geen probleem gaat geven voor langere ritten. Voor een korte fietstrekking vorige week had ik een trekkingfiets van Stevens gehuurd bij mobiel vzw (Kortrijk) en dat viel ook wel super goed mee. Heel graag mee gefietst!
Ik heb een paar jaar (8 ofzo) geleden ook zwaar afgezien met een nekhernia, maar de diagnosestelling was moeilijk omdat mijn zenuwen blijkbaar nét iets anders liggen dan bij de doorsnee mens. Maar zenuwpijn is gruwelijk. Ik heb wel iets pijnstillend gekregen, een antidepressivum van de 1ste generatie. En dan moet je kiezen, ofwel “aanwezig” (want erg aanwezig ben je niet) mét veel pijn, ofwel mentaal murwgeslagen met een fractie minder pijn.
Ik was zó blij dat ik na een paar weken aan de beterhand was.
Maar het gevoel in mijn 2 vingers zal altijd verstoord blijven.
Benieuwd of mijn vingers nog goedkomen. Maar soit … zolang ik kan lopen en fietsen kan ik daar mee leven ?
Pfoe, ik word al zot van de rugpijn waar ik nu mee te kampen heb, maar dat is echt niks vergeleken met wat jij hier beschrijft. Blij dat het ondertussen al veel beter is!
En “hoe sportiever, hoe depressiever”, die ga ik eens tegen mijn moeder zeggen de volgende keer dat ze om welke reden dan ook een tijdje niet kan fietsen. Die mag ziek zijn al wat ge wilt, zolang ze kan fietsen, is alles verdraagbaar. Maar pak die fiets weg en ze wordt zot :-)
Dat is begrijpelijk hè. Mijn schoonmama tennist elke dag … als je haar dat zou afpakken. Dat zou ook drama zijn.
[…] ben mezelf serieus tegengekomen toen ik een nekhernia kreeg. Vreselijke pijn, slapeloosheid, onzekerheid over mijn (sportieve) toekomst, … Mijn […]
Net hetzelfde tegengekomen met krachtverlies in mijn linker Triceps. En idd, doet enorm veel pijn. En idd, wat met sport?
Nu, anderhalve maand en een infiltratie verder, kan ik terug wandelen en fietsen. Lopen komt nog. Krachtverlies is er nog maar betert. En nogmaals idd, het komt niet door het sporten maar door een slechte houding achter de pc, laptop, een smartphone. Nu, samen met de kiné terug aan het opbouwen en een goede houding leren afnemen. Bedankt voor uw verhaal. Er is toch licht aan het einde van de tunnel. Runners don’t quit, quitters don’t run!!!