Ineens alles

Buisjes erin … omdat hij amper hoorde
Poliepen eruit … omdat ze dan toch bezig waren
Amandelen eruit … omdat hij gezegend was met gigantische exemplaren die hem het ademhalen moeilijk maakten

Deze keer ging de papa mee naar het ziekenhuis, omdat ik een klein trauma heb opgelopen bij het ontwaken van Liv uit haar narcose. Maar papa’s van tegenwoordig zijn niet meer die van weleer, en die kunnen dat even goed.

Ik zat dus héél de dag nagelbijtend op ’t werk met mijn telefoon binnen handbereik (zelfs in de meeting met de tiran).

Maar onze Vic was blijkbaar héél flink. Hij keek ook wel uit naar de operatie, want we hadden op voorhand nogal veel verteld over de operatie en het kadotje dat hij zou krijgen (allé, dat heeft Liv hem verklapt “Vic, jij krijgt voor je operatie een kado met dinosaurussen, maar de rest verklap ik niet wat dat is een verrassing” … dat er geen rest was, en dat ze bijgevolg alles al had verklapt dat had ze blijkbaar niet door … ’t kind kan al evengoed verrassingen stilhouden als haar moeder) en de ijsjes die hij achteraf zou mogen eten.
In het boekje van de kliniek lazen we wel dat we moesten vertellen tegen onze kleuter dat “een toverdokter hem in een toverslaap zou brengen”, maar zo’n gezever krijgt ik als nuchtere mama niet over mijn lippen.
Waar we Vic niet op voorbereid hadden (en wat het grootste drama scheen te zijn) was dat hij een kleedje moest dragen. Vic (die nogal kieskeurig is op vlak van kledij … ik had dus nooit gedacht dat jongens daar moeilijker konden in zijn dan meisjes) was het daar dus niet mee eens.

De zus was ook ontzettend lief voor de broer, omdat Vic een groot kado kreeg (en ik schrik had dat ze wat jaloers zou zijn op Vic zijn aandacht) had ik voor haar ook iets kleins van playmobile gekocht met een dierenarts en een hond (waar ze bijgevolg zeer blij mee was, want de hondenfase is nog steeds niet gedaan) en toen Vic vertrok tilde ze hem op en zei “jij krijgt dit om mee te spelen in het ziekenhuis” *smelt*

Tijdens de operatie kreeg hij een lelijk roos knuffeltje, waar hij nu enorm aan gehecht is (dat ga ik waarschijnlijk nooit uit mijn huis kunnen laten verdwijnen … want elke poetsbeurt verdwijnt hier wel wat speelgoed/brol) 

Vic is héél goed uit de narcose ontwaakt … zoals in de boekjes, en was achteraf blijkbaar ook zeer flink. Wel zei hij blijkbaar met een raar stemmetje (want je krijgt tijdelijk een vreemd alienstemmetje na het verwijderen van de poliepen) “ik heb pijn in mijn keel” *zielig*

Thuis aangekomen was hij -gezien de omstandigheden- zeer flink. Met de tut in de mond (content dat hij dat nog heeft) en het speelgoed bij de hand.
Van de dokter mocht hij vandaag niet meer eten, maar een verpleegster fluisterde Bjeurn daarna toe “da’s een strenge, ge moet daar niet naar luisteren, geeft diene vanavond maar ijs of yoghurt hoor”.

Bij ’t eten maakten we echter een beginnersfout … we vergaten de pijnstillers toe te dienen voor het eten … met als gevolg dat het ijs super veel zeer deed in zijn keel. Een brokje ellende, dat niet wist waar kruipen van de ambetantigheid en zei “Pijn, ik moet naar de dokter” *nog zieliger* (en ook een beetje vreemd dat hij nog vertrouwen heeft in de dokters)

En vanavond wou onze man natuurlijk weer niet slapen (maar dat is feitelijk bijna elke nacht zo) en toen ik terug kwam van mijn looptocht zat hij te glunderen met de papa in de zetel.

Ik had hier héél veel schrik van, maar ’t komt allemaal wel in orde. Bedankt aan de supporters en bezorgde vrienden en familie.