Ik ben altijd héél blij geweest dat mijn kindjes niet veel in leeftijd schelen. 19 maand is Liv ouder dan Vic.

Het grootste nadeel leek me enkel dat de eerste jaren toch wel zwaarder zijn met 2 kindjes in de pampers.
Maar ik zag dat dan ook weer als voordeel, want de babyfase vond ik nu toch niet de gemakkelijkste en leukste fase. Liv was een verschrikkelijk slechte slaper.
Dus redeneerden we … of we nu ’s nachts wakker zijn voor 1 kind of voor 2, dat maakt niet zoveel uit.
En inderdaad, het was héél zwaar en we waren wakker voor 2 … maar na een dikke 3 jaar sliepen beide kinderen zo goed als door en was het zwaarste ook achter de rug.

En nu hebben we twee kinderen die met elkaar spelen, elkaars beste vriend zijn en dezelfde dingen leuk vinden. Wat echt wel héél tof is.
De kinders schelen 2 schooljaar en onlangs vertelde ik een vriendin dat het ‘nog’ gemakkelijker zou zijn (voor vakantiekampen ….) als ze maar 1 schooljaar zouden schelen.
“Pas op”, was haar antwoord, “Wees maar blij dat ze 2 schooljaren schelen, want dat lokt ook onderlinge competitie uit” (de jongste geeft sneller antwoord op de huistaakvragen van de oudste, de jongste leest aan een hoger avi-niveau dan de oudste, …. )

En ja … haar woorden waren nog niet koud of het is bij ons al zover.

Liv en Vic zitten immers samen op zwemles, ondertussen al bijna een jaar in het eerste groepje (terwijl ik toch wel dacht dat Liv al véél sneller zou mogen doorschuiven, vermits ze al zelfstandig enkele lengtes kon zwemmen toen ze privéles volgde).
Gisteren kwam Liv zwaar teleurgesteld van de les terug … met horten en stoten kreeg ik het verhaal eruit …Vic mag naar groepje 2 en zij niet.
Gelukkig mag Liv volgende les ook een proefles in groepje 2 meevolgen, maar feit is ‘volgens de lerares’ dat Vic gewoon beter is.
En daar komt dat ook nog eens bij dat ze Liv en Vic niet graag in dezelfde groep hebben omdat die 2 charels niet goed luisteren als ze samen zijn.
Soit, ik hoop echt dat Liv tijdens de proefles goed presteert en mag blijven in groep 2.

Misschien moet ik toch maar dankbaar dat ik een meisje en een jongen heb, en dat mijn zoon liever wil gaan voetballen dan samen met zijn zus te gaan inline skaten.