“Onze Vic is nen bijter … gelukkig lust hij enkel maar eigen bloed”: zo vertelde ik het altijd.

Inderdaad, Vic bijt regelmatig, maar dat beperkte zich tot Liv, Bjeurn en mezelf en soms ook eens de mamie en de koeka!
En krabben, daar is hij ook een krak in.

Op de creche vroeg ik regelmatig of hij de kindjes daar niet beet of pijn deed, maar dat bleek niet het geval te zijn.
En ook op ’t school was dat een standaard vraag bij ’t oudercontact, met ‘gelukkig’ altijd een negatief antwoord.

Tot op de dag dat ik werd opgebeld omdat Vic tot bloedens toe gebeten was op ’t school en de juf erop stond dat ik met hem naar de dokter ging, want een mensenbeet blijkt vrij gevaarlijk.
Ik -op tijd aan de schoolpoort- en Liv in alle staten door de beet van haar broer. Iedereen sprak ze aan met de vraag of zij wisten wie haar broer gebeten had.
En zo kwam ik in contact met een kleine jongen en zijn ouders … een kleine jongen vol met krassen in zijn gezicht … eens goed gevochten met de poes, nam ik aan.
En als een onnozel zeg ik “Amai, diene is ook goed toegetakeld”
Waarop de ouders “Ah ja, Vic en hij vechten altijd, Vic heeft dat gedaan !!!”

*manman, ik kon wel door de grond zakken, dit had ik totaal niet zien aankomen*

Waarop ik enkele dagen de juf wil spreken om eens te horen hoe dat zit met onze vechtersbaas en het verhaal eerst doe aan een scoutsvriendin wiens zoon ook in onze Vic zijn klas zit.
En zij doodleuk zegt “Ah ja, Vic heeft mijne zoon ook al enkele keren goed toegetakeld”

*Oh oh, dit is nog erger dan ik dacht*

En vrijdag kwam Vic van ’t school met een :-( tekentje op zijn hand, en op ’t briefje voor ’t oudercontact stond dat de juf ons zeker wou spreken.

*Toeme toch, niet goed bezig*

Hierbij verontschuldig ik me bij Vic zijn slachtoffers en hun familie