“Onze Vic is nen bijter … gelukkig lust hij enkel maar eigen bloed”: zo vertelde ik het altijd.
Inderdaad, Vic bijt regelmatig, maar dat beperkte zich tot Liv, Bjeurn en mezelf en soms ook eens de mamie en de koeka!
En krabben, daar is hij ook een krak in.
Op de creche vroeg ik regelmatig of hij de kindjes daar niet beet of pijn deed, maar dat bleek niet het geval te zijn.
En ook op ’t school was dat een standaard vraag bij ’t oudercontact, met ‘gelukkig’ altijd een negatief antwoord.
Tot op de dag dat ik werd opgebeld omdat Vic tot bloedens toe gebeten was op ’t school en de juf erop stond dat ik met hem naar de dokter ging, want een mensenbeet blijkt vrij gevaarlijk.
Ik -op tijd aan de schoolpoort- en Liv in alle staten door de beet van haar broer. Iedereen sprak ze aan met de vraag of zij wisten wie haar broer gebeten had.
En zo kwam ik in contact met een kleine jongen en zijn ouders … een kleine jongen vol met krassen in zijn gezicht … eens goed gevochten met de poes, nam ik aan.
En als een onnozel zeg ik “Amai, diene is ook goed toegetakeld”
Waarop de ouders “Ah ja, Vic en hij vechten altijd, Vic heeft dat gedaan !!!”
*manman, ik kon wel door de grond zakken, dit had ik totaal niet zien aankomen*
Waarop ik enkele dagen de juf wil spreken om eens te horen hoe dat zit met onze vechtersbaas en het verhaal eerst doe aan een scoutsvriendin wiens zoon ook in onze Vic zijn klas zit.
En zij doodleuk zegt “Ah ja, Vic heeft mijne zoon ook al enkele keren goed toegetakeld”
*Oh oh, dit is nog erger dan ik dacht*
En vrijdag kwam Vic van ’t school met een :-( tekentje op zijn hand, en op ’t briefje voor ’t oudercontact stond dat de juf ons zeker wou spreken.
*Toeme toch, niet goed bezig*
Hierbij verontschuldig ik me bij Vic zijn slachtoffers en hun familie
Niet plezant natuurlijk, maar vermits je ’t niet weglacht (zoals ik wel al ouders heb zien doen) kun je jezelf niets verwijten… Ik heb wel geen enkel idee wat tips kunnen zijn om het hem af te leren.
Wat wel is … onze Vic heeft een sterk verminderd gehoor (net als Liv destijds) en bijgevolg praat hij voor zijn leeftijd ook zeer slecht.
Wij hopen dat de frustratie er wat uitgaat nadat hij ook buisjes heeft, beter hoort en hopelijk zich snel beter kan verstaanbaar maken.
*duimen maar*
Ik reageer hier zelden, maar wil hier toch iets schrijven. Je schrijft dat je navraag hebt gedaan en dat er negatief werd gereageerd. Vic deed niets, volgens de juf en anderen. Tsja, waar gaat het dan mis? Jij trekt aan de bel, toch?
Hopelijk valt het mee. Buisjes gaan echt wel helpen, mijn oudste van 6 heeft ze toch nog gekregen omdat ze al zo lang slecht hoorde. Er ging een wereld voor haar open.
Succes ermee.
Ooh, dat is echt niet leuk om te horen.
Met bijters geen ervaring, maar met het slecht praten en de buisjes wel: dat is een wereld van verschil!
De Vince hoorde (en sprak) ook heel slecht. Nu reageert hij zelfs op wat de gps zegt, voordien had hij dat gewoon niet door! Zijn zinsbouw en woordenschat is op 2 maanden erg verbeterd. De articulatie is nog niet alles, maar komt, Rome is ook niet op één dag gebouwd. En anders wordt het logopedie, dat is ook niet zo erg.
Ik heb met bijters geen ervaring . Wel met lelijke woorden en dan echt lelijke woorden.Ik heb me toen voorgenomen dat ik alleen kan sturen niet voorkomen. Ik stuur heel streng en neem mijn verantwoording maar ik kan niet verantwoordelijk zijn als hij op school zoiets doet. Ik ben er op dat mment niet bij kan ook niet ingrijpen. Wel spreek ik hem meteen thuis aan als ik het hoor en moet hij zijn excuses maken aan het kind.
Gelukkig is deze periode weer voorbij maar voor mij was het ook een hele les!!!
Succes met het bijtertje
oei, dat is niet leuk. Ella is vorig jaar twee maal met een blauw oog naar huis gekomen, telkens van dezelfde jongen. Zo’n dingen gebeuren nu eenmaal en dit jaar is ze degene met wie ze gaat trouwen maar toch vonden we het maar vreemd dat zijn mama er zelf niets van zei tegen ons, ook al wist ze goed genoeg wat er gebeurd was.
(mijn jongere broer had trouwens ook gedragsproblemen voor hij de buisjes in zijn oren kreeg, frustraties alom)
@Mieke: tja, ik denk dat hij het nog niet zo lang doet.
We zullen wel zien wat het geeft. Ik verwacht veel van de buisjes en ik zeg regelmatig dat hij niet mag bijten en krappen op ’t school, maar ook niet teveel, want wie weet is hij die dag net wel flink geweest.
Ah, en ik probeer zijn nageltjes regelmatig te knippen om de ravage te beperken ;-)
Ik kreeg begin feb al te horen dat lou wel eens een kindje pijn doet en neen dat is echt niet leuk om te horen. Thuis vangen we ook de brokken en daar straffen we hem dan voor, nu dinsdag oudercontact ben eens benieuwd
Ik merkte hier thuis al wel eens dat bijten soms een uitweg lijkt te zijn als het verbaal niet lukt om te winnen van één van de broers. Ondertussen (de jongste is veel verbaler geworden) is al heel lang niet meer gebeten.
Alert reageren, zowel zelf als de juf is -denk ik- heel belangrijk en natuurlijk duidelijk maken dat je zoiets niet pikt.
Nand heeft me ook al toevertrouwd dat hij al eens “gevecht” heeft op school. Ik ben blij dat hij me dat vertelt (samen met het feit dat hij dan op de strafbank moest) zodat ik hem ook nog eens kan zeggen dat ik dat echt niet fijn vind.
Succes hé!
Mijn zoontje van anderhalf is ook soms een klein bijtertje; in plaats van kusjes zet hij zijn tandjes! Pijnlijk en moeilijk uit te leggen want hij bedoelt het wel goed.
Wij hebben hier thuis ook een bijterke. In de crèche bij de kindjes. Begonnen rond de leeftijd van 1 jaar. Sinds enkele maanden ging het beter en nu twee weken geleden had hij het ineens weer erg zeiden ze in de crèche.
Totaal niet plezant om als ouder te horen!
Wij zijn er in de tijd ook mee naar de Opvoedingswinkel gestapt, maar daar kregen we beloon- en straftips die we al deden…
ik vind het vooral jammer dat je nooit iets van de juf hebt gehoord…
ik ben er van overtuigd dat de fase ook wel zal overgaan ;-) maar ’t is niet leuk als je er midden in zit natuurlijk
misschien is het in dat opzicht wel goed dat hij een keer is teruggebeten (al moest het natuurlijk niet zo hard) zodat hij weet hoe het voelt, niet?
Ook hier een bijterke- zou dat typisch zijn voor de jongste, die zich nog niet goed kan uitdrukken? Bent (16 maanden) is de terrorist van de crèche, hij bijt niet alleen andere kindjes, maar ook de verzorgsters. Ook thuis zet hij regelmatig zijn tanden in zus, mama en papa, en heel vaak is dat met de beste bedoelingen: hij is zoooo tevreden dat hij ons ziet, dat hij eens goed in onze schouders bijt terwijl we knuffelen. Soms is het ook uit frustratie.
Succes op het oudercontact, ik vrees dat je er weinig meer aan kan doen dan hem regelmatig erop wijzen dat dit niet kan. En’t is bijna vakantie…
@Maaike: ik denk dat ik het nog niet wist, omdat het ook nog niet lang was. Vroeger beperkte hij zich echt wel tot zijn eigen bloed. Kort maar hevige fase peins ik ;-)
[…] de juf garandeerde me dat hij in de klas toch niet meer krabt en bijt … want hij heeft een verleden en toen ik mijn zoontje overlaatst in de nabewaking kwam afhalen, liep er een ander jongetje naar […]
[…] de juf garandeerde me dat hij in de klas toch niet meer krabt en bijt … want hij heeft een verleden en toen ik mijn zoontje overlaatst in de nabewaking kwam afhalen, liep er een ander jongetje naar […]