Eind van een tijdperk … begin van een tijdperk

EIND VAN EEN TIJDPERK

Ik vrees dat we zitten aan het eind van een tijdperk. Op de schoot zitten van de Sint, daar worden ze te oud voor.
Dit jaar zagen de kinderen de Sint weliswaar op ’t school, op de scouts en op de voetbal, maar een persoonlijk praatje op zijn schoot was er niet meer bij.
Deze foto met Vic (2e links) en de rest van de U6/7 in de voetbalkantine, is het beste dat ik kon krijgen en zal ‘de sintfoto van 2014’ worden.

Vanaf nu kan het enkel maar bergaf gaan. Ik hoop dat Liv volgend jaar zo snugger is om te beseffen dat onsterfelijkheid zelfs niet voor een goedheilig man is weggelegd.
Alhoewel ik wel vermoed dat ze zo leep zal zijn om haar ongeloof niet luidop te uiten (stel je voor dat ze volgend jaar geen blaffend en springend hondje krijgt)

Net zoals die keer dat de tandenfee haar was vergeten, waarop ze teleurgesteld opstond “Ik wist wel dat de tandenfee niet bestaat en dat de mama’s en de papa’s dat geld daar gewoon leggen!!!”.
Waarop ze de volgende morgen wild enthousiast opstond omdat de tandenfee dan toch gekomen was.

het archief van de vorige jaren -> 2013, 2012, 2011, 2010, 2009, 2008, 2007

BEGIN VAN EEN TIJDPERK

Bjeurn is soms een beetje moediger dan ik. Hij maakte het ambitieuze plan om met de kinderen te gaan mountainbiken. Dwars door d’ hel van Weit … een tocht van 15km (+3,5 km enkel naar het startpunt). En dat terwijl we om 12u al fris gewassen op een verjaardagsfeest moesten zijn.

Ik had al visioenen met vallende kinderen, bokkende kinderen die niet meer verder willen, huilende kinderen, verkleumde kinderen, mountainbikers die onze kinderen omver rijden, mountainbikers die ambetant zijn omdat onze kinderen de boel ophouden, een preek van de schoonmama omdat we te laat op het feest aankomen, ….

Maar geen van allen was waar (allé, sommige dingen wel een beetje … dat vallen, huilen en bokken is even gebeurd, maar het kind in kwestie heeft zich goed herpakt).
De kinderen hebben super flink gefietst, Vic blijkt een mountainbiketalent (onverschrokken en nen doorzetter), de organisatie was super, de andere mountainbikers zagen onze kinderen gewoon als een extra hindernis en niet als een ergernis, we hadden nog tijd voor een afsluitend drankje en waren toch op tijd op het feest (mits academisch kwartier).

Een nieuw tijdperk dus, waarop we activiteiten met de kinderen kunnen doen die we zelf ook leuk vinden. Voor volgend jaar staat dit alvast terug in de agenda (misschien kunnen we de jaarlijkse Sint-fotoreeks dan vervangen door Hel-Van-Weit-fotoreeks)