Ik kan slechts sporadisch lachen met mopjes.
Zeker hier op de werf, want hier is ’t vaak ‘niveau nihil’!!!
*met een dikke vette knipoog naar mijn collega’s die deze blog hopelijk niet lezen*

Maar bij deze die ze me onder de neus schoven moest ik dus wel lachen … het ontaarde (mede door binnenpretjes en de situatie) zelfs tot de slappe lach …

Een man in een luchtballon is verdwaald. Hij zakt wat en ziet een vrouw op de begane grond lopen. Hij roept haar toe: ‘Ik heb vrienden van mij beloofd hen over een uur ergens te vervoegen, maar ik heb geen idee waar ik juist ben!’

De vrouw roept terug: ‘u bevindt zich in een ballon op ongeveer 10 meter boven de begane grond. U zit tussen de 40 en de 41 graden noorderbreedte en tussen de 59 en 60 graden westerlengte.”U bent ingenieur, he?’ vraagt de man.

‘Inderdaad, hoe weet u dat?’ vraagt de vrouw.

‘Wel,’ zegt de man, ‘u heeft mij een technisch perfecte uitleg gegeven, maar ik weet niet wat ik met die informatie moet doen en heb nog steeds geen idee waar ik me juist bevind. In alle eerlijkheid heeft u me niet veel geholpen en u heeft me bovendien ook nog eens kostbare tijd gekost.’

‘En u bent manager neem ik aan?’ antwoordt de vrouw.

‘Klopt, hoe weet u dat?’

‘Wel, u weet noch waar u zich bevindt, noch waar u naartoe moet. Een grote massa lucht heeft u gebracht waar u bent. U heeft een belofte gedaan, waarvan u geen idee had hoe u ze moet nakomen en u verwacht dat mensen die onder u staan, uw problemen oplossen. Het feit is dat u in net dezelfde situatie zit als vijf minuten geleden, alleen is het nu mijn fout!’