Een tweeling hebben is de eerste maanden niet allemaal rozegeur en maneschijn. Zo vertelde Inneke me overlaatst.

Toen zij haar tweeling kreeg was vooral de ochtend behoorlijk druk. De tweeling had op hetzelfde moment honger, en dan is ’t “kiezen of delen”. Na een tijdje werd ze meer ervaren en slaagde ze erin de tweeling tegelijkertijd hun fles te geven. Praktisch, ….maar intimiteit NUL.

Op een dag ging het voor haar echt niet meer, door het slaapgebrek en de hormonen die haar ook parten speelden. De postbode passeerde en Inneke ging naar buiten en vroeg (al huilend) of ze niet even kon helpen met de baby’s eten te geven.

De postbode zette direct de fiets aan de kant, kwam binnen, pakte een baby op de schoot en gaf een flesje.

Dit heeft de postbode dan maanden gedaan. ’t was putteke winter, dus bij Inneke aangekomen warmde ze zich op met een  tas heerlijk warme koffie, hielp ze met de flesjes, en na een uurtje zette ze haar ronde verder.

Hartverwarmend, niet?