Onze kinders zijn waterratten … daarmee dat ik vond dat ze ook zo snel mogelijk op zwemles moesten. Niets zo gevaarlijk als een waterrat die niet kan zwemmen (Liv is al meerdere keren kopje onder gegaan omdat ze haar beperkingen niet wil zien)

Maar bij ons in de buurt is dat dus niet zo evident, uw kinders op zwemles krijgen. Bij de zwemclub is ’t meer dan een jaar wachtlijst en bij den bond een half jaar (en als je je dan nog eens vergist en daardoor een half jaar kwijtspeelt,  vloek je zeker).

Al een chance heb ik Livke eindelijk (toen ik eigenlijk al op zoek was naar iemand om privéles te geven) toch in een andere sportclub binnengekregen. ’t zijn maar 20 lessen per jaar, wat me weinig lijkt, maar in elk geval beter dan niets.

En vandaag was de eerste les. Terwijl Liv in de club ging zwemmen, zou ik met Vic in ’t klein badje wat spelen …. fout fout fout!!!!
Liv wou natuurlijk niet meedoen, want ze wou bij mij blijven, en Vic wou wel meedoen, maar hij is feitelijk nog 2 maand te jong om ingeschreven te mogen worden.
Gelukkig wisten ze er iets op … beide kinderen mochten op les … en ik werd naar den diepe gestuurd, waar ik baantjes mocht trekken.

40 lengtes (32 schoolslag en 8 crawl) verder, pikte ik de kinderen op, die moe waren, maar ’t wel héél hard naar hun zin hebben gehad.

En terecht lijkt me, ik had echt een héél goed gevoel bij de zwemleraars!!!

Volgende les, mag Vic nog eens proefdraaien, en valt dat voor de leraar mee, dan mag hij ook mee aansluiten (hopen maar)
En dan kan ik elke week lengtes trekken.
Mijn kinders worden groot, en ik herwin langzamerhand terug mijn vrijheid. Zaaaaalig.