Kindjes die na 6 weken doorslapen … zoveel chance hebben we nooit gehad.

Liv, dat was een regelrechte ramp, pas op haar 22 maand ofzo (toen Vic dus al geboren was) sliep ze goed. En dan heb ik het niet over, een tutje gaan insteken, maar over hysterische buien, nachtelijke wandelingen, autoritten, bumbasessies, … slapen op de luchtmatras, bij Liv in ’t kleine spijlenbed, niet slapen, wisselen van de wacht … we hebben het allemaal meegemaakt.
Meermaals hebben we gefantaseerd over de vondelingenschuif… maar nu het te laat is (’t kind kan hare naam ‘Wiv’ al zeggen, weet dat papa ‘bjeujen’ is, de broer ‘Tic’, de mama ‘mama’ en de poes ‘jujius’ . En dat ze in Mecheje woont!!! )
Gelukkig voor ons dus … dat het beter gaat … nu we ze niet meer straffeloos kunnen dumpen.

Vic deed het dan héél wat beter. Doorslapen was er tot voor kort ook niet bij, maar 3 keer opstaan voor een tutje in te steken en de derde keer ’t kind mee in ons bed leggen volstond meestal om hem stil te krijgen.
Ge zou denken, die hebben toch niet te klagen, en feitelijk is dat ook wel zo, maar toch … gaan slapen met het gedacht dat het tot de volgende morgen is, is toch altijd leuker.

Maar nu, sinds een week heeft Vic iets zeer belangrijks geleerd, dat hij gewoon mag verderslapen als hij ’s nachts wakker wordt. Met als gevolg dat hij nog wel weent ’s nachts maar zelf terug kan inslapen. Wij moeten ten hoogste nog enkele keren de tut insteken.
Vic heeft al een hele week in zijn eigen bedje heeft geslapen. Doorslapen komt in zicht, ik kan niet wachten om hem naar Liv haar kamertje te verbannen.

En hierbij krijgen alle -ergerlijke- moeiallen, lik op stuk.
Laten wenen (zoals zij altijd voorstellen) … dat ze dat maar met hun eigen kind doen. Ik laat het mijne geen uren huilen (ik heb het feitelijk wel al gedaan toen ik moe en ten einde raad was, en dat baatte toen ook niet) en bij ons komt het uiteindelijk ook wel goed.

En als het dan al een nachtje niet lukt, dan kruipen we er gezellig bij.