Normaalgezien schuw ik het maatschappelijk debat op deze blog … anderen kunnen het immers beter, mooier en gefundeerder zeggen.

Maar vandaag … in het kader van de VRT-actie doe ik eens mee, met gewoon een verhaaltje uit mijn dagelijkse leven.

Een jaar geleden maakte ik in mijn professionele leven kennis met Aarif (niet zijn echte naam).

Aarif werkte (en nu nog) voor een lasbedrijf, hij was daar werfleider.
Nu had ik al een goede ervaring met een andere werfleider van dat bedrijf, dus in eerste instantie was ik niet zo tevreden dat mijn huidige aanspreekpunt vervangen werd door Aarif.
Schrik voor het onbekende … en daarmee bedoel ik niet dat ik uit zijn naam al kon afleiden dat hij geen Belgische origine had, maar wel dat een mens neigt te willen blijven werken met personen waar hij al een goede ervaring mee heeft.

In elk geval … de samenwerking liep al direct vlot. Aarif was aangenaam in de omgang, hield zich aan de afspraken, leverde kwalitatief werk en was daar ook trots op.

Hij kreeg en gaf ook voorstellen tot verbetering als hij ze zag. Zo zei hij me op een dag ook (over iets waar hij eigenlijk niets mee te maken had)

“Annelies, hoe dat daar geïnstalleerd is, dat is vragen om problemen. Dat is ideaal om op te gaan staan, waardoor het zal vervormen en er op den duur altijd water zal blijven instaan, wat niet erg hygiënisch is. Ik zou daar een bescherming over plaatsen, dan kunnen ze daarop staan”

En inderdaad, de volgende dag betrapte ik al iemand die ons leidingwerk als trapje gebruikte.
En nu … je kan het al raden … staat er een bescherming over (dat ik zelf ondertussen ook al dikwijls gebruikt heb als trapje)

Als de samenwerking vlot verloopt, worden er soms al eens persoonlijke zaken verteld. Zo vertelde Aarif me in een smal gangetje tussen het leidingwerk (in het Nederlands trouwens, want dat sprak hij vloeiend) zijn levensverhaal.

In 1999 was hij uit Bosnië gevlucht. Hij zat net in zijn laatste jaar economie op universitair niveau, maar de situatie was onhoudbaar. Hij en zijn broer moesten vluchten (en kwamen beiden ergens anders terecht), zijn ouders bleven daar (en tot de dag van vandaag stuurt hij ze nog steeds geld op).

Hier aangekomen begon hij als fruitplukker en deed wat kleine jobkes. Na een tijd kon hij bij de VDAB een opleiding tot lasser volgen en daarna klom hij zelfs op tot werfleider.

Ik ben in elk geval content dat hij hier een nieuwe thuis heeft gevonden, aan mij heeft hij immers zijn meerwaarde al getoond, want goede lassers en werfleiders zijn niet gemakkelijk te vinden.