Ik hoor er terug bij … in de wereld van de werkende mens.

Als eerste keer in mijn consultantcarriere bij een nieuwe klant -wat het dan weer extra dimensie geeft- en dan nog wel op 25 minuutjes van thuis, een grote luxe!!!

En ’t is direct al vollembak begonnen. Vic werd vannacht ineens ziek, huilen, huilen zoals ik hem nog nooit gehoord had, en hij had een hele snelle oppervlakkige ademhaling, vond ik. Toen hij om 2u ’s nachts gloeide en ruim 39°C had ben ik voor alle zekerheid naar ’t spoed gereden… om daar te horen te krijgen dat het een gewoon viruske was. Ik voelde me nogal belachelijk, maar soit “better to be save than sorry” zeggen ze weleens.
Op de kribbe zeiden ze me dat het normaal was om wat overbezorgd te zijn bij den eerste … tja, Vic is wel al mijnen tweede ;-)
Tegen vijf uur is ons Livke dan wakker geworden, dus veel slaap hebben we vanacht niet gehad.
Er was vanmorgen veel smink nodig om er niet uit te zien als een oververmoeide mama.

Mijn jeansbroek zit ook niet meer zo comfortabel heb ik gemerkt, toch ben ik al terug op gewicht. Waarschijnlijk is ’t wat anders verdeeld nu, wat meer op de billen en wat minder op andere plaatsen (mijnen boezem waarschijnlijk :-s)

Wat me opviel is dat de tijden veranderd zijn, alvorens binnen te gaan moest ik eerst mijn handen ontsmetten. De Mexicaanse griep heeft de echte wereld goed in zijn greep.

De eerste indruk van het gebouw waar ik de komende maand zal werken was echt “wauw”. Een hoeve, volledig open tot het dak en héél stijlvol en strak ingericht. Jammer genoeg zit ik in een container achter het gebouw ;-)

Terug in het leven als werkende mens … ’t zal me wel bevallen peins ik.

Oh ja, even een misverstand de wereld uithelpen
Thuisblijven met de kindjes is GEEN vakantie