‘t was alweer de laatste dag van onze huwelijksreis, die hebben we afgesloten met een dinertje met cava op een leuk terras (in de schaduw, want in de zon was het te warm). Niet te geloven dat we enkele uren later weer in de vrieskou stonden. In het vliegtuig is alles weer vlot gegaan. Liv heeft amper iets gemerkt van ‘t stijgen en ‘t landen. We vlogen op Schiphol en de mentaliteit is er blijkbaar toch iets anders dan in België. Zo probeerden ze ons weer voor te steken bij ‘t inchecken. In de heenreis hebben we het zo gelaten, maar nu hebben we er toch iets van gezegd. Als je dan denk dat de voorsteker zijn excuses aanbiedt, heb je het mis. We werden een beetje uitgescholden dat WIJ te ongeduldig waren. Tja …. even tot 10 tellen.

Liv heeft deze vakantie weer dingetjes bijgeleerd. Normaal, maar voor ons toch zo speciaal. Ons meisje wordt zich bewust van haar charmes en ze heeft haar een verlegen charmant lachje aangemeten. Het spelen met haar beestjes gaat ook al veel vlotter en ze slaagt er zelfs soms in haar tut terug in haar mond te steken.