Dat trampolines gevaarlijk zijn, dat weet iedereen ondertussen. Maar het trapje … dat had ik niet verwacht.

Tot de trede afbrak!!!

Met mijn gezicht raakte ik de grond en mijn been sloeg in volle val tegen de volgende trede.

Dat mijn lip wat gehavend was, voelde ik direct. Maar toen ik naar mijn been keek zag ik iets gruwelijkers dan ik had verwacht. Nen diepe put in de vorm van de trede die ik had geraakt en daaronder een gigantische zwelling.
Gebroken zei Bjeurn.
Fuck, was mijn reactie, ik heb hier helemaal geen zin in. Ik ben juist zo goed bezig met ’t lopen, dacht ik. Ik heb wat afgevloekt, waarschijnlijk omdat het op diene moment nog geen zeer deed.

Na door twee mannen in de auto gedragen te zijn vertrokken we naar ’t spoed.
In de auto waren Bjeurn en ik alle rampscenario’s al aan ’t uitwerken, we zouden bij onze ouders moeten gaan wonen tot ik uit de plaaster was…

Na wat mishandeld te zijn door de dokters (ik had ze ne sjot gegeven als ik kon) en Bjeurn verschillende keren te moeten op zijn vingers tikken omdat hij niet van mijn rolstoel kon blijven kwam het verdikt.

Niet gebroken, enkel een zware bloeduitstorting en gekneusde spieren. De put zal stillekesaan verdwijnen en binnen een tweetal weken ben ik terug als nieuw.  (Op Anneke haren trouw zal ik wel met een onelegant been staan)
Zo zie je maar …. ’t is niet altijd zo erg als het lijkt.

Vandaag kan ik zelf al steunen op mijn voet, van euforie begon ik al wat rond te trippelen maar toen schoot er toch in eens een pijnscheut door mijn been.

En nu lig ik op de zetel met de laptop op mijn schoot, Vic naast mij en alles in handbereik. Nog even kalm aan en me laten verzorgen (Bjeurn doet dat goed)

Zeggen dat ik vroeger altijd nekeer is iets wou breken, diene leeftijd ben ik echt gepasseerd. Maar ik heb toch nekeer met krukken mogen lopen ;-)