Afstand 48km – Hoogtemeters 297 – Bestemming Fromista (Spanje) – Overnachting Albergue municipal
In de herbergen waar we slapen staan meestal stapelbedden … ik moet jullie niet vertellen dat de kinderen altijd boven willen liggen. En alhoewel ik er niet zo blij mee was (want er zijn hier nergens leuningen bovenaan de bedden), mochten ze van ons wel altijd boven slapen. Thuis vallen ze toch ook niet uit hun bed.
Wel … hier dus wel!!! Vannacht is Vic uit het stapelbed geslapen, niet goed voor onzen tikker, al een chance is Vic helemaal ongedeerd. Het grappige (alhoewel ik het nu nog niet echt grappig vind) is dat de volgende morgen iedereen van de slaapzaal vroeg hoe het was en Vic als enige niet wist wat er gebeurd was. “Oh … ik dacht dat ik nog boven aan het slapen was” was zijn opmerking. Straf … iedereen in de slaapzaal wakker maar Vic slaapt gewoon door zijn eigen val (hij antwoordde wel op onze vragen maar erg wakker zag hij er niet uit).
Vandaag is hij vrolijk en gezond met nergens een blauwe plek of schram. Hij is wel droevig omdat ze vanaf nu het onderste bed moeten nemen. Liv daarentegen begrijpt het volledig … zij was vannacht zo geschrokken dat ze meteen met mij van bed wisselde.
Ook met de fiets hadden wel pech … na nog geen 5km sprong er een spaak stuk en kwam het wiel krom te staan. Toen we het wiel eruit haalden, de cassette eraf haalden, spaak vervingen merkten we dat onze reservespaken net iets te kort waren. Een heel onaangename verrassing en slechte punten voor de fietsenmaker en Pino-verdeler die ons pakket met reserveonderdelen heeft samengesteld.
Er zat dus niets anders op dan het wiel proberen uit te lijnen door spaken aan te spannen en andere weer losser te zetten (ik heb nogal bijgeleerd vandaag … en ik ben ook onder de indruk van mijn handige man).
Ondertussen passeerde er nog een sympathieke fietsenmaker, zonder reservespaken maar wel met de mededeling dat we het heel goed gefikst hadden en dat we normaalgezien wel tot bij de dichtste fietsenmaker (61km verder) zouden geraken.
We besloten voor alle zekerheid de caminoweg maar in te ruilen voor de beter fietsbare asfaltweg.
Ook merkten we dat zo’n zaken een pak minder erg zijn als je de luxe van tijd hebt. We zijn niet gehaast, het weer was mooi dus we maakten ons niet echt druk … en de kinderen maakten enthousiast hun schoolwerk (op 2 uur kan je wel wat doen)
We hebben ondertussen ook onze favoriete pelgrims ontmoet, Angela en Tigy die samen hun 2e camino stappen. Prettig gestoorde mensen maken het leven toch een pak leuker en kleurrijker.
Vandaag en morgen is het trouwens tijd voor de leuke sluizen, zoals deze in Fromista.
In Fromista hebben wij ook geslapen in een kerk en inderdaad in vrij brede stapelbedden.
Vic heeft dan weer een beetje geluk gehad.
Ik vermoed dat je Sahagun bedoelt (daar slapen we vandaag in een kerk en met brede stapelbedden)
Ik ben als kind ook uit het stapelbed gevallen. Mijn moeder vond me de volgende dag slapend op de grond… Niks van gemerkt. Niks aan overgehouden ook. Maar wel schrikken voor jullie natuurlijk.
Wielen uitlijnen en spaken aanspannen… ik ben al blij als mijn band opgepompt geraakt zonder het ventiel te plooien :-)
Blij te lezen dat de pech en schrikmomenten passeren zonder veel erg. Jullie passeren ook veel kerken met beschermengels natuurlijk, dat helpt!
Goed dat jullie wat zuidelijker zitten dan Elewijt want… winter is coming … ;-)
R&AL
Brrr ja … net het weer opgezocht en inderdaad koud in Elewijt … alhoewel de nachten hier even koud zijn … we halen wel nog 24 °C maar ’s morgens is het bibberen
Oeps, gelukkig dat Vic niets aan overgehouden heeft aan zijn val uit het stapelbed! Mijn ouders hadden zo ooit een matras op de grond gelegd, zodat mijn broer op zijn minst zacht zou vallen als hij uit het bovenste bed zou vallen. Uiteraard is hij er gedurende twee weken vakantie geen enkele ’s nachts uitgevallen, maar wél die keer ’s ochtends toen we heel vroeg wakker waren en ik die matras weghaalde om te kunnen spelen op de grond. Alleen jammer dat ik ze vergat terug te leggen toen we beslisten dat het toch nog wel heel vroeg was en we terug in bed kropen… Broer met dikke buil en zus met schuldgevoel, check!
Die sluizen zien er trouwens heel fascinerend uit! Ga ze pinnen om zeker niet te vergeten ze te bezoeken moesten we ooit die kanten van Spanje ontdekken.