Den Beco is eindelijk aangekomen, vrijdag heb ik hem afgehaald en thuis hebben we hem al eens uitgeprobeerd. Liv zag er de leute wel van in.

Zaterdag besloten we naar de bib te gaan en ipv de buggy den beco mee te nemen. Gemakkelijk toch.
’t eerste deel stapte Livke flink en toen ze ’t na een tijd beu was stopten we haar in de zak… en dat was geen succes. De eerste twee minuten vond ze het grappig, maar dan wou ze eruit … en wel direct.
Dan toch maar te voet verder gegaan naar de bib. Een beetje zoals in de processie van Echternach.
(Want je moet niet denken dat die eigenzinnige dame dezelfde richting uitwil als ons.
En sinds ze Martha van een trapje heeft zien springen, klimt Liv trouwens op elke drempel om uiteindelijk toch niet te durven springen)

Wanneer we er eindelijk waren, bleek de bib nog niet open. Blijkbaar opent ze pas om 10u ipv om 9u zoals ik dacht.
Wij dus naar huis, Liv in de zak, schreeuwend en krijsend. Echt wel zielig feitelijk, zeker wanneer ze haar armpjes naar ons uitstrekte om haar er toch maar uit te halen. De mensen keken nogal naar ons, dat kan ik je wel zeggen, die rare snuiters die hun kind in zo’n zak proberen te stoppen.

Binnenkort nog eens uittesten… Ik hoop echt dat Liv haar rothumeur voornamelijk te maken had met die 4 tanden die aan het doorkomen zijn, en dat het niet enkel den beco was die haar niet aanstond.