10 miles

Vorig jaar moest ik de 10 miles, geblesseerd, aan me laten voorbijgaan. Dit jaar was ik wel van de partij, voor een zeer geslaagde editie.

Op voorhand had ik me geen doel gesteld, de 10 miles zag ik eerder als een training naar de 20km van Brussel.
Ik vind doelen stellen voor wedstrijden ook altijd moeilijk, het is altijd zo moeilijk om in te schatten hoe gemakkelijk of moeilijk het lopen je zal afgaan.

Vanaf het opstaan startte ik al met een hydratatiekuur (sinds ik probeer meer water te drinken heb ik altijd het gevoel dat ik ga dehydrateren). Het nadeel van veel drinken, is dan ook wel jammer genoeg dat je veel moet gaan plassen. Altijd een moeilijk evenwicht bij een loopwedstrijd.

Logistiek ging het dit jaar allemaal zeer vlot dankzij een collega heidejogger met een werk met parking in Antwerpen Stad.

En de wedstrijd zelf ging ook héél vlot. Ik had me voorgenomen niemand te volgen en mijn eigen tempo te lopen en wel te zien hoe het vlotte …. zeer goed blijkbaar.
Ik zat al snel op een gemiddeld tempo van 5min10sec en eerst dacht ik nog “dan zwak ik maar af naar ’t einde toe”, maar ik kon het tot mijn verbazing goed volhouden tot het einde.
Op 1:24:46 kwam ik aan, dat is 5:12min/km, meer dan 11,5 km/h en volgens endomondo tevens mijn snelste uur en snelste 10miles ooit.
Ik ben dus content, zeer content ook dat mijn hoogtepunt nog niet gepasseerd is.
Ik keek immers mijn vorige 10miles resultaten eens na en zag daar tijden van 1u42, zelfs 1u50.
Toen dacht ik dat ik nooit snel zou kunnen lopen, maar nu heb ik het geheim ontdekt …. meer kilometers lopen (want nooit liep ik zoveel als nu).
En ik heb tevens de motivatie gevonden om meer kilometers te lopen … namelijk mijn loopclub, de heidejoggers. Sinds ik bij hen aangesloten ben, loop ik liever, meer en sneller.

De blessure was vandaag helemaal afwezig, enkele weken geleden dacht ik nog dat de 10 miles nooit pijnvrij zou lukken. Nu weet ik beter.

De 10 mijlen waren vandaag dus behoorlijk perfect, enkel de supporters mogen volgend jaar wat beter hun best doen.
De belangrijkste heb ik niet gezien en voor de twee andere heb ik serieus hard moeten roepen en zwaaien tot ze me opmerkten (allemaal ten koste van mijn krachten natuurlijk, wie weet wat er nog allemaal had ingezeten)

Om af te sluiten nog een fotoke, serieus flou, maar ik word er héél blij van. Met mijn mama in de voetgangerstunnel na een geslaagde 10 miles voor ons beide.
Dinsdag starten we trouwens aan een nieuw sportief avontuur, dan fietsen we samen naar Munster (Duitsland) in 4 dagen.