De eerste wedstrijd na de blessure … was vorig jaar ook de laatste wedstrijd voor de blessure … geen wonder dat er dit weekend (en de week ervoor) een spook aanwezig was in mijn gedachten.
Ik voel iets … neen, dat is inbeelding … voel ik nu een pijntje aan mijn vorige blessure, of is het toch iets hoger. Ik heb precies ook pijn aan mijn linkerheup. Mijn benen voelen zo zwaar, zou ik het rusteloze benen sydroom hebben? Eens googelen … neen, zeker niet het rusteloze benen sydroom. Misschien overtraining? Eens googelen … oei, overtraining is precies toch ook niet zo goed. Zou ik wel meelopen?
Veel twijfels dus, maar uiteindelijk besliste ik om toch mee te doen … op ’t gemakske.
Na mijn geweldige tijd van vorig jaar (minder dan 50min op 10km, nog even stoefen) geloofde natuurlijk niemand van de loopclub me dat ik het echt op ’t gemak ging doen … maar zij kennen natuurlijk mijn spook niet.
In elk geval, we deden mee. Vic aan de kinderloop en ik aan de 10km (wat geen probleem is want ondertussen loop ik weer 30km per week).
Liv deed niet mee, want zij heeft volgend weekend optreden met de scouts. Deze zondag moesten ze volop oefenen, tot haar grote frustratie, want ze wou veel liever meedoen aan de loopwedstrijd en een medaille verdienen (daar ging héél het drama om) dan naar de scouts gaan.
Vic deed wel mee … zijn kilometer verliep in telkens wederkerende fases.
1. enthousiasme (=lopen afgewisseld met huppelen) 2. vermoeidheid (ineens beginnen stappen) 3. ik stop ermee (bokken aan de kant).
Maar eind goed al goed … hij kreeg zijn medaille.
Ik verbaasde vriend en vijand (dat laatste gewoon omdat het goed klinkt) door effectief op mijn gemak te lopen … zelfs zonder garmin of endomondo.
Waar mijn vriendin er na 3 km vandoor vloog, bleef ik rustig verder joggen, als was het een training. Ik verbaasde zelfs mezelf.
Op kilometer 8 besloot mijn innerlijke strever, toch nog een sprintje te trekken (ik voelde geen pijn, dus het mocht)
Ik heb enerzijds spijt dat ik geen snelheidsmeter aanhad, want op ’t einde ging ik toch wel snel, ook een leuk gevoel om op ’t eind nog ne goeie sprint te kunnen trekken.
Eindtijd was (bij benadering) 58minuten, en ik gok dat ik op die laatste 2 kilometer zeker 2 minuten heb ingehaald.
Dit vraagt zo om meer …. maar als ik kon bidden tot God zou ik vragen. God, geef me de kracht om niet te overdrijven en blessurevrij dit jaar door te komen.
(Oh ja … en ik heb een kei mooi nieuw loopbloesje, maar het pakt binnen in den donker niet echt op foto)
Proficiat! Ik heb een groot respect voor mensen die zo’n afstanden kunnen lopen en dan nog in een mooie tijd én bovendien in een schoon tenue :-)
Oh, super! Zo blij voor jou!
Ik kocht deze week nieuwe schoenen en liep plots van de ene dag op de andere langer, sneller, en gemakkelijker. Maar of dat de schoenen waren of mijn hoofd… wie zal het zeggen?