1100m zwemmen in open water (doe eens iets zot)

“Soms moet je op voorhand niet teveel nadenken”, dat is mijn moto.
Dat kan gaan over kinderen kopen, of een (sportieve) uitdaging waarvan je niet zeker weet of je hem wel kan.

Dit jaar organiseerde ik met het werk onze deelname aan een bedrijven triatlon in Mechelen. Het concept is dat je een team van 3 personen hebt. De zwemmer zwemt 1100m in open water, de fietser lost af en fietst 43km gevolgd door een loper die 10km aflegt.
Ik wou 5 teams verzamelen, en het doel was vooral een leuke dag te beleven met collega’s en elkaar zo wat beter te leren kennen. Het eindresultaat was van ondergeschikt belang.

Wel … ten eerste had ik wat onderschat hoe moeilijk het is om teams samen te stellen. Fietsers waren er in overvloed, lopers vinden dat lukte ook nog wel, maar zwemmers … dat is minder evident.

Uiteindelijk kwam ik uit op 4 ploegen samengesteld uit collega’s. Enkel zwemmers moest ik van buitenaf aantrekken.
Zo hielp een vriendin me uit de nood, en trommelde ik de avond voordien ook nog Bjeurn op, vermits er een zwemster was ziek geworden.
Leve een man, die multidisciplinair back-up is (ook voor fietsen en lopen was hij mijn noodplan)

De triatlon was super tof … maar dat zwemmen !!!! De eerste honderden meters heb ik het me echt beklaagd dat ik soms niet wat meer nadenk op voorhand.

Ik was er immers van uit gegaan dat ik dat wel zou kunnen. Ik kan immers 44 lengtes zwemmen, zelfs grotendeels in crawl. En ik had ook al in open water gezwommen, enkele keren 300m en zelfs al eens de volle 1100m op dezelfde wedstrijd (als ik het verslag opnieuw lees viel dat ook wat tegen … al was ik dat wat vergeten … maar het viel zeker niet zo hard tegen als nu)

Het probleem was eigenlijk vooral het thermisch pak. We hadden immers een wetsuit gehuurd, maar wat ik niet wist, is dat het een pak met veel drijfvermogen was. En dat is dus perfect als je crawl zwemt, maar schoolslag kan je daar dus echt niet goed mee zwemmen, je wordt immers volledig horizontaal op het water gelegd, zodat je voeten boven komen en het pak serieus spant rond je nek.

Zoals ik al zei … ik kan crawl zwemmen, maar op één of andere manier lukte het mij niet om mijn ademhaling rond te krijgen. Ik slaagde er niet in om uit te ademen onder water. Was het de kou? Was het omdat ik vies was voor het water? … Ik ben er nog altijd niet uit.

De bedoeling was dat we 2 rondjes zwommen, langs 2 boeien, over het strand, terug langs die 2 boeien en naar de finish.

Wel … ik heb me echt ongelooflijk ellendig gevoeld onderweg naar die eerste boei (die maar niet dichter bij scheen te komen). Dit komt hier niet in orde, spookte door mijn hoofd … en ook, maar daar staat nog een fietser op mij te wachten aan de finish.

Soit … doorzettingsvermogen, de troost dat ik niet alleen was (er waren nog wat sukkelaars achter mij), de gedachte aan de fietser die me opwachtte en rugslag hebben me erdoor geholpen.
De laatste 100 meter had ik het trouwens ineens door hoe ik in crawl moest zwemmen en lukte het ineens wel (en haalde ik nog 2 zwemmers in)

Ik ben aan land gekomen, na 35 minuten en 25 seconden afzien … als 221e zwemmer van de 232 (blijkbaar zelfs 50 seconden sneller dan bij mijn vorige deelname)

Bij Bjeurn viel het tot mijn opluchting beter mee, hij kwam op 29min uit het water (er is nu wel wat rivaliteit in het huishouden). En mijn vriendin … die was buiten categorie ;-)

En is ‘t voor herhaling vatbaar? Best wel … maar niet meer zonder op voorhand te oefenen met wetsuit in open water.