De laatste dagen waren vrij ‘intens’.
De combinatie van Liv haar slechte slaapgedrag en de pokken versterkten elkaar enkel maar. Liv werd steeds vermoeider en zieker.

De medicatie die slaapverwekkend zou zijn, had duidelijk geen effect op Liv.

Wij hebben overal geslapen (of proberen te slapen) … in de zetel, in ons bed, op de luchtmatras in Liv haar kamer, in de stoel naast Liv’s bed, op de grond naast Liv’s bed en op het absolute dieptepunt heb ik zelf bij Liv in bed gekropen (een uur hebben we toch zalig geslapen -door het Mechelse vuurwerk- met ons tweetjes in een bed van 60 op 120).
Constant waren we op onze hoede in ons eigen huis. Al sluipend doorkruisten we de loft, op onze hoede voor geschreeuw (dat er gegarandeerd kwam).

Bjeurn en ik zijn dit weekend elk twee keer gaan joggen, voor de lange toer kozen we dan, om met lood in onze schoenen terug thuis te komen.
Voor de rest was ’t hangen in de zetel, bumba kijken (geen slecht woord over bumba, hij heeft me door dit ellendige weekend geholpen en als hij er was ging het altijd wat beter), veel vallen, veel huilen … echt zielig.

De eerste twee nachten sliep Liv in totaal max. 8u, de derde nacht geraakte ze toch al aan 5u. En dan na drie slechte dagen en drie slechte nachten … is het ergste achter de rug

EN gisterennacht hebben zowel Liv als Vic geslapen van 23u tot 7u. Een onverwachte leuke verrassing, van Vic zelfs een absolute primeur.

Vandaag was Liv vrolijk als weleer, terug ons lieve flinke schatje.

En nu kunnen we het pokkenhoofdstuk afsluiten (als tenminste Vic ze niet overkrijgt).

————————————————————————————————————————————–

Om af te sluiten nog wat galgenhumor (de befaamde ‘is nooit grappig’ mopjes)

  • Iemand met windpokken blaasjes wijsmaken is nooit grappig
  • Iemand met windpokken vragen of ze de bolletjestrui gewonnen heeft is nooit grappig
  • Iemand met windpokken vragen haar korstjes op te eten is nooit grappig