Op de uitgerekende bevallingsdatum is ons VICemanneke juist 1 week oud.
Ondertussen
- is hij al ontpopt tot een blonde bink (ik had me aan ne kletskop of een monchichike verwacht, maar nen blonde, dat was een verrassing)
- zijn we tot de conclusie gekomen dat een meisje toch gemakkelijker is bij het verpamperen (Vic heeft alles al volgeplast, hoe doe je dat toch … moet je daar echt altijd een doekje opleggen?)
- zijn we al oververmoeid (en ’t is niet enkel Vic die nog niet doorslaapt, maar Liv heeft het tegenwoordig ook terug moeilijk … wat verlatingsangst vermoeden we)
- hebben we een jaarabonnement bij Planckendael aangeschaft
- zijn we al elke dag met ons vieren op stap geweest (maar weet ik toch niet hoe ik het binnen twee weken alleen met twee kindjes moet aanpakken)
- voel ik me eindelijk recupereren en heb ik het aangedurfd om met terug in een jeans te hijsen
- weegt Vic al 3,64 kg
- kunnen we ons VICemanneke echt ‘niet’ meer missen
Wat een snoes!!
En die eerste dagen alleen, sja, dat gaat wat zoeken zijn. Da’s een kwestie van wat onzekerheden weg te werken en … al doende leert men. ;)
Binnen de kortste keren zijt ge zo handig met twee kinderen dat ge nimeer beseft dat ge in ’t begin dacht “hoe ga ik dat aanpakken”.
Als dat manneke zo goe blijft groeien, weegt hij over twee weken al meer dan onze jongste!
Schoon ventje!!
Das curieus he, dat ge ze zelfs na een paar dagen al niet meer zou kunnen missen. Ik kan mij na 6 weken nog amper voorstellen hoe het voordien met 1 kindje ook alweer was… :-)
En wat Katrien zegt is wel waar. De eerste keren dat ik alleen met mijn twee dochters ergens naartoe moest leek het op een ware volksverhuizing (inclusief ongeveer een halve dag voorbereiding), maar nu begint dat echt vlot te gaan!
En geniet nu nog eerst maar van jullie tijd met z’n viertjes he. Wat nadien komt, zal je dan wel zien…
Die rechtstaande piekjes haar, zo schattig!
Zijn haar!!! Zo de max :)) En hij kan al oogjes trekken, hij zal weten dat er hier veel vrouwen komen lezen zekerst.
Wat een schatje! En die haartjes, zo mooi!
-Tip bij het verpamperen: eerst pampertje losmaken, voorzichtig opheffen, nog eventjes laten liggen, een nieuw pampertje onder het oude schuiven, en dan in één beweging het oude wegdoen en het nieuwe sluiten. Veel succes!
-Stilletjesaan wen je aan twee kindjes, in het begin niet té veel plannen, want dan geraak je teleurgesteld als er iets niet lukt.
-Hij ziet er zo stoer uit met zijn haar recht!
ik wou net dezelfde pampertip geven als saartje, voila dat bespaart me weer wat ’typwerk’.
Schattig bazeke zeg!
Wat een snoezige haartjes!
Ha, dat van het verpamperen is herkenbaar. Mijn zus heeft ook al indianenverhalen verteld. De muur in hun living draagt er nog de tekenen van! Die ene keer dat we een jongen op bezoek kregen heb ik de verse pamper wijselijk aan mijn man overgelaten.
Hij ziet er echt geweldig uit.
De eerste dag dat ik ‘alleen’ was met Nora en Marie (de papa was 4 weken thuis, zalig) kan ik me ook nog heel goed herinneren: zenuwachtig was ik. En in begin is het ook druk en zoeken, zeker als ze niet zoveel schelen. Maar het went echt. En als je dan om de een of andere reden eens met eentje alleen bent, voelt het heel raar, onwennig…en makkelijk!
Zone knapperd seg! Kunnen we geen fan worden op Facebook? ;-)