Ik heb een HEKEL aan verkleinwoorden en ik erger me MATELOOS aan mensen die constant verkleinwoorden gebruiken!!!
Zo had ik iemand aan de lijn die me een “offerteTJE” ging doorsturen.
En de vrouw van het reisburo noemde ons “klantJES”.
AAAARCH !!!!!!!!!!!!!
Sinds ik mama ben, ben ik wel beter geworden in jij-en en jou-en en er durft me wel eens een “woepsie” ontglippen (ik werk eraan om deze weg te werken). Maar verkleinwoorden … NOOIT
Same here! En ik hààt het dat sommige mensen mijn dochter haar naam in mijn ogen verkeerd verkleinen, als het dan toch moet, neem dan Reneetje maar niet het in mijn ogen lelijke Reneeke!
Inderdaad ergerlijk! Hoewel ik er me soms ook wel eens aan bezondig, heel soms. Bvb “ik zal er wel een kopieke van nemen” :)
En tegen mijn dochters gebruik ik eigenlijk ook wel vaak verkleinwoorden, hmmm…
Ik verklein ook wel soms iets hoor, maar dikwijls past het toch wel echt NIET.
Nog erger: hoe ze tegen bejaarden praten in ziekenhuizen en rusthuizen. Mijn oma was oud en erg ziek toen ze in het ziekenhuis belandde, maar ze was helder van geest. Toen ze begonnen over slaapkleedjes, pantoffelkes en boterhammekes kreeg ik het helemaal op mijn heupen. Mijn oma was niet achterlijk, hé. Het komt zo betuttelend over.
Ik probeer er trouwens ook op te letten dat ik zo weinig mogelijk kleinwoorden gebruik tegen Tristan. In zijn boekje over de dieren staat een hond, een paard, een poes en een kip. Geen hondje, paardje, poesje, kipje. Zo is het in het echte leven ook.
Gelukkig heeft Tristan een naam die niet zo mooi klinkt als hij verkleind wordt :-)
en dan komen de kids op een leeftijd waar ze zelf te pas en te onpas verkleinwoordjes van maken…
dan is’t wel schattig ;-)