Het mandje krokantje uit “zo geknipt” trok direct mijn aandacht. Net wat ik nodig had en feitelijk ideaal om eens als kadotje te geven (ik zeg dat wel altijd, maar feitelijk doe ik dat amper, zelfgemaakte kadootjes geven.)
Bij ons wordt dit gebruikt voor het dagelijkse brood en niet als bootje voor de popkes (maar ’t zou een waardig alternatief zijn)
Voorts maakte ik een stola uit “Stof voor durf-het-zelvers”. Nu nog wachten op een koppel dat in de winter wil trouwen (want het is wel zeer feestelijk).
Hierbij leerde ik echt dat werken met nepbond dikke miserie is. Op den duur lag héél het huis vol met haartjes en kroop het zelf tot in mijn mond … vies !!!
Met de overschot maakte ik nog een héél zacht sjaaltje.
Ik hoop me ooit nog eens te wagen aan een popken van tante Hilde. En eigenlijk hoop ik dat jullie allemaal even stoppen met boeken schrijven, zodat ik tijd heb om me er eens op mijn gemak aan te zetten alvorens de nieuwe lichting komt.
Wees gerust, geen enkel plan in die richting!
(Wel schone verzameling, verder!)
Je vergeet de miserie eens je op een koude dag de pels rond je schouders drapeert!
“als bootje voor de popkes” zou minstens wel mogen nu Petunia van uw banner verdwenen is (al heb ik niks tegen een framboos, zeker niet de frivole variëteit ;-) )
Lol voor die laatste opmerking!
@Jacques: oei, ’t was hier al even paniek. Gelukkig is Petunia weer terug.