Ze staat bovenaan de trap … ik ergens in ’t midden
Ze lacht naar me … en springt in mijn armen … vol enthousiasme … met blindelings vertrouwen…
… ten onrechte …
weet zij veel … dat ik vroeger altijd als laatste werd uitgekozen bij de balsporten
Ze staat bovenaan de trap … ik ergens in ’t midden
Ze lacht naar me … en springt in mijn armen … vol enthousiasme … met blindelings vertrouwen…
… ten onrechte …
weet zij veel … dat ik vroeger altijd als laatste werd uitgekozen bij de balsporten
kind, toch, breuken?
Ai ai…. met een bezoekje aan spoed nadien?
Hopelijk klinkt het erger en pijnlijker dan dat het was!
Spring spring spring… het ziekenhuis in?
Hebt ge haar deze keer toch kunnen opvangen?
Ken het gevoel van laatst gekozen te worden bij balsporten ;-)
oesje…
Daar gaat het vertrouwen. Nooit meer uitgekozen worden nu voor in armpjes springen?
Gelukkig kan ik haar altijd opvangen, maar ik zeg altijd “Liv dat moet je toch niet meer doen’, maar ’t is gewoon grappig dat het kind me zo nog zo vertrouwt, naief ;-)
hahaha, ik ken dat. Mathiz doet dat ook vaak…. En tot hiertoe hem ook altijd al kunnen opvangen…