help-ik-heb-mijn-vrouw-zwanger-gemaakt

Zwangere vrouwen staan niet bekend om hun redelijkheid, zeker niet tegen ’t einde toe… Als de vermoeidheid toeslaat door onderbroken nachten (WCbezoeken, dorst, draaien … ettelijke keren per nacht), als het stappen moeilijker gaat door bekkeninstabiliteit, als de koortsblaasjes de kop op steken.

Zo was het onredelijk van mij om zondag mijn familie stilzwijgend het huis uit te jagen
en was het ook onredelijk om Bjeurn gisteren zelfs geen lach te gunnen (tot hij me omkocht met chips en aquarius)
Maar het was NIET onredelijk van mij om vandaag die “vuile parkeerplaatsafpakster” af te blaffen.

En laat dat nu juist mijn zwakke plek zijn (dit weten de trouwe lezers waarschijnlijk wel)

Als ik stilsta voor een parkeerplaats met mijn pinker in werking, dan lijkt het me logisch dat ik me in dat plekje ga parkeren. Mijn goedheid -nog even wachten om die madam te laten passeren- speelde in mijn nadeel. Madam placeerde zich zonder schroom op MIJN plekje. Op mijn claxonneer reageerde ze niet.
Ik kon moeilijk uitstappen en héél ’t verkeer lamleggen, maar ik had er verdorie wel veel zin in.
Na een parkeerplek (waar ik eigenlijk niet mocht staan, olé voor Vinci Park) gevonden te hebben., stapte ik nog in volle colère en met Liv op mijn arm terug naar de bewuste madam. Ik had even schrik dat Liv geïntimideerd zou zijn door mijn boosheid, maar zij vond het vooral grappig en leuk dat ik zo hevig stapte.

Madam stond ondertussen in de apotheek, ik had zin om daarbinnen wat rel te gaan schoppen, maar gelukkig heeft mijn mama me nog een beetje manieren bijgebracht. Toen madam buiten kwam heb ik haar eens gevraagd of ze altijd parkeerplaatsen inpikt. Madam zei dat ze “super dringend haar vitaminen moest halen in de apotheek”.  Maar ze voelde zich precies toch een beetje slecht dat ze een hoogzwanger vrouwtje met een peuter op de arm van haar parkeerplaats had beroofd… EN TERECHT!!!