Een tijdje geleden ging ik naar een workshop van Sara Van Wesenbeeck over haar boek “Lifesavers voor spitsuurouders”

Op voorhand grapte ik al thuis “Dat ons leven zou veranderen”,
de dag nadien zei Liv al “Ik wou dat je nooit naar die avond was gegaan!”

Want de workshop was voor mij de moeite waard. Niet dat daar ineens ‘de tip’ voor een stressvrij leven werd meegedeeld, maar het zette me wel aan het nadenken … voor dagen en dagen. Telkens stelde ik me weer de vraag, “Waarom krijg ik het niet onder controle?”

En ik ben tot een (voor mij) verrassende conclusie gekomen.

Je kan blijven organiseren en plannen en aan timemanagement doen … maar teveel is teveel.
Ik denk dat ik al 7 ballen in de lucht hou (om het met haar woorden te zeggen), maar ik wil er 8 in de lucht houden. En als ik daar uiteindelijk in zou slagen, wil ik er weer 9 in de lucht houden.
Een vriendin zei me ooit “wil je niet gewoon teveel?”. Ik denk dat ze gelijk heeft … het is de aard van het beestje (een beestje dat nooit tevreden is)

Mijn werkpunten zijn bijgevolg ….

meer uitbesteden
En dan niet enkel de taken maar ook de verantwoordelijkheden. De losse eindjes in een ander zijn hoofd steken.
Niet gemakkelijk, want ik heb nogal de neiging tot het denken van “Wat ik zelf doe, doe ik beter”.
Maar dat zal ik moeten loslaten en de anderen het dan ook gunnen om het op hun manier te doen.

niet zo naar mijn limieten proberen te streven
De tijd dat ik nog wist wat verveling was, ligt al even achter mij. Ik kan wel 1001-dingen verzinnen die ik nog moet/wil/zou kunnen doen.
Niet enkel verplichte nummers zoals huishouden, verbouwen en naar hobby’s rijden, maar ook leuke dingen zoals lopen, bloggen, tijd met de kinderen, tijd voor vrienden en familie, ….
Met als gevolg dat ik gefrustreerd geraak omdat ik nog zoveel te doen heb, maar zo weinig energie om het ook effectief te doen.
Want het probleem is niet altijd een tekort aan tijd, maar dikwijls een tekort aan energie. Iedereen kent waarschijnlijk wel het gevoel dat hij enkel nog maar zin heeft om in de zetel te ploffen (voor de tv).
In plaats van frustratie zou ik beter denken “Morgen is er weer een nieuwe dag”, om vervolgens een lang warm bad te nemen met een glaasje wijn.

Natuurlijk kan het nog allemaal nog efficiënter, maar ik denk dat ik al vrij efficiënt ben.
Ik blijf natuurlijk wel streven naar verbetering (want ik vind al die systemen wel tof), maar daar ligt mijn grote probleem niet echt. Dat ligt bij mezelf ;-)

En zo snappen jullie ook, waarom Liv wou dat ik nooit naar deze avond was gegaan.
Toen ik hen nog eens wees op hun verantwoordelijkheden (boekentas op zijn plaats zetten na ’t school, jas aan de kapstok, na ’t school brooddoos in keuken leggen, agenda en huistakenmap zelf terug in boekentas steken, …..) besefte ze dat dit ook impact op haar ging hebben.

Inspirerend dus voor mij, vooral omdat ik al een tijdje aan het worstelen ben. En daarmee ben ik niet alleen.

Waar ik het nog niet over heb gehad, zijn de tips die ik daar heb opgepikt. Hieraan wijd ik binnenkort (laten we afspreken morgen) eens een volledige blogpost.