In scouting worden tradities nog in ere gehouden. Opening, sluiting, wet, gebed, avondlied. Ik heb die rituelen altijd charmant gevonden.
Mijn kinderen gaan nu naar de scouts waar Bjeurn en ik elkaar hebben leren kennen … echte scoutskindjes dus … en dat merk je ook soms in hun opvoeding.

Regelmatig hoor ik mezelf zinnen citeren uit “de wet”, zinnen die ik toen van buiten kende maar niet begreep, en die ik nu begrijp maar niet meer van buiten ken.

Wij zijn jonggidsen, wij wagen het avontuur,
wij zijn kameraden en willen eerlijk zijn met elkaar.
Wij willen samenwerken en beslissen,
wij zeggen onze mening en luisteren naar die van anderen.
Zelf zet ik al eens de eerste stap,
ik help waar ik kan,
ik wil winnen maar kan verliezen,
ik respecteer wat waardevol is,
de mens, de natuur en het materiaal.
Jesus voorbeeld zal ons hierbij helpen.

Prachtig vind ik deze wet feitelijk.

“Ik respecteer wat waardevol is, de mens, de natuur en het materiaal”
Vroeger snapte ik -natuurlijk- dat je de mens en de natuur moest respecteren. Maar waarom “het materiaal” ook belangrijk is, dat begreep ik pas later ten volle.

“Ik wil winnen, maar kan verliezen”.
Ook ne mooie. Bij de oudste hoop ik soms dat ze wat meer “wil winnen” en bij de jongste moet ik steeds benadrukken dat niet iedereen kan winnen en dat “je best doen” al héél mooi is.

Mooie waarden bij de scouts, nu maar hopen dat de 2 kinders hier ook hun gading in vinden.