Kwajongen
16 maand is hij nu (bijna) en ’t is nen echte kwajong geworden, de deugnieterij druipt eraf.

Stappen doet hij nog niet… hoewel hij onlangs 3 pasjes zette heeft hij geen zin meer om dat te herhalen. Waarom zou hij ook, al kruipend geraakt hij ook overal (op en onder … zoals op het schommelpaard waar hij dan begint op te schommelen, op de stoel om er dan weer direct af te gaan). Dat hij nu nog maar even wacht want ik heb met Bjeurn gewed dat hij nog niet zal stappen als we eind augustus op kamp vertrekken.

Zijn gedrag is typisch dat tweedegedrag… ondeugend, ongehoorzaam maar zo ubercute dat ge ’t hem moeilijk kunt kwalijk nemen.
Als ik hem terecht wijs lacht hij eens super lief naar mij om daarna ongestoord weer te hernemen met wat hij bezig was.

In de creche is Vic ne pestkop, hij gaat liggen op de andere kindjes, trekt zich recht aan de andere kindjes. En maakt de verzorgster zot door altijd met de poort te rammelen (en als hij onder zijn voeten krijgt, kijkt hij naar de andere kindjes met een blik die zegt ‘kijk eens wat ik durf’)

Vrolijk is Vic praktisch altijd … behalve als hij ziek is (en dat is hij wel nogal veel) … maar voor de rest is hij ongetwijfeld het zonnetje in huis (nog zonniger dan onze welgeluimde wieda)

Praten en zingen … daar zou hij dan wel snel in zijn.
’t kind vertelt héél den dag en zegt héél den tijd dat we moeten ‘kijke’. Ook het woord papa is nog steeds populair
En ook verdenk ik Vic ervan bestaande liedjes zingt en soms meen ik zelfs iets te herkennen.

Hondjes- schaduw- papegaaien- aapjesgedrag of hoe je ’t ook noemt, daar kan je hem ook van beschuldigen. Waar wij ook gaan, Vic kruipt erachter. En imiteren, nazeggen … is ’t liefste wat hij doet.

Zijn hobbies? Drummen … met ne lepel (liefst 2) op een bord ) -> zeer irritant ;-)
En zijn tutjes… die ziet hij zeer graag, als onze nachtbraker niet wil slapen leg ik hem in bed met één tut in de mond, één in het linkerpolleke, één in het rechterpolleke en een laatste naast zijn hoofd. En dan is hij meestal wel content.

En Liv en Vic, dat zijn twee handen op enen buik. Zoals die ene keer dat we in de zetel zaten en Vic ineens op Liv haar schoot kruipt en Liv haar armen om hem sloeg tot ze na een tijdje kreunde ‘mama, Vicje zwaar’

Eten … daar heeft Vic veel plezier van, aan zijn 6 tanden heeft hij genoeg. En we hadden nooit gedacht dat Vic nog zelf zijn papfles zou leren hanteren, maar sinds een maand doet hij zelfs dat. Meer nog, toen ik hem overlaatst zijn fruitpap zag binnenlepelen (’t zou kunnen dat ’t ne linkse is), zonder al te veel gemors, was ik wel héél verbaasd. Ik dacht altijd dacht dat hij kwa handenmotoriek een achterstand had … ik heb mijn manneke duidelijk onderschat!!!

Het slapen is nog steeds niet wat het moet zijn (en tegenwoordig valt/springt hij ook soms uit bed/over de rand … niet goed voor mijn moederhart) , maar ach ja … anders was hij perfect geweest en dat is toch maar saai !!!