Ze zijn niet meer “zomaar een kind”,
… de huilbaby … de goede eter … de peuter met slaapproblemen … de kleuter die niet graag naar school gaat … de kleuter die zot is van hondjes … de kleuter die leerde fietsen.

Elke dag meer en meer vormen ze hun eigen unieke persoonlijkheid met specifieke hobbies, welgerichte interesses en desinteresses.
Ze hebben hun eigen maniertjes, van knuffelen, eten, slapengaan, praten, …
Elk kind heeft zijn eigen aparte humor, zijn speciale talenten, zijn specifieke irritante maniertjes, …
Ze zijn niet meer “zomaar een kind”, maar mijn kind, mijn kind dat me elke dag verbaast in zijn uniek zijn.

Die markante persoontjes zijn niet enkel “mijn kindjes” … elke dag worden ze een beetje meer van zichzelf,  …

De tijd is gekomen voor mij om hen hier wat meer los te laten en om de privacy van die bijzondere persoontjes die ze geworden zijn te respecteren en hun rol hier te beperken.

Ik hoop dat ik er ook los van deze blog in slaag om hun mijlpalen bij te houden en hun verhalen te bundelen, zodat ze later ook nog kunnen genieten van hun fratsen, schattigheid, ongelooflijke prestaties, … en dat ze kunnen gniffelen om hun kuren. Maar het www lijkt me daar niet de plaats voor.

Volledig verdwijnen zullen ze wel niet, want zij zijn een deel van mij, onlosmakelijk verbonden in ervaringen, belevingen, kleine dagelijkse pleziertjes … maar wel verdwijnen ze meer naar de achtergrond tot ze zelf bewust hun eigen online leven opstarten.