Het was hier moeilijk, met een crashke tot gevolg. Een combinatie van wat persoonlijke issues, corona-eenzaamheid en het moelijk kunnen schakelen tot tussen werk en privé door het constante thuiswerk.

Ik gleed af in een situatie dat ik mijn energiegevers opgaf voor mijn energienemers. En als je de dingen begint te laten die je leuk vindt, dan zit je in “de danger zone”.

Ik heb veel nagedacht, over wat me juist stoorde en wat ik daaraan kon doen.
Eén van de conclusies was, dat ik mijn schakelmoment miste. Vroeger fietste ik 45 min naar en 45 van het werk. Een ideaal moment om buiten te zijn en te schakelen tussen werk en thuis.
Bij het thuiswerk lijkt deze tijd ineens verdampt, ik heb me al vaak afgevraagd waar deze tijd naar toe is, hij wordt in elk geval niet gebruikt voor ontspanning.

Ik mis de koffies met mijn collega’s, de informele gesprekjes, …. en ik heb het gevoel dat enkel het puur functionele overblijft. Dat het allemaal efficiënter, maar ook minder plezant is.

Elke dag 8km lopen

Enfin … met dit besef besloot ik om mezelf elke dag een loopje van 8km kado te doen, zonder er vroeger voor te moeten opstaan.
Geen tijd, is geen excuus, ik had die tijd immers vroeger ook, en nu eis ik deze weer op voor mezelf.

En sinds 31 dagen begin ik mijn dag met een loop van 8km, tenzij er die dag een andere volwaardige sportieve activiteit gepland staat.

Waarom 8km?

Die 8km is iets puur persoonlijk. Ik koos 8km omdat ik dat een mooie afstand vind, genoeg om iets aan te hebben, maar dan ook weer niet zoveel dat ik er soms tegenop zou zien. Ik loop daar ongeveer 45 minuutjes over en dat vind ik een mooie duur om er even helemaal tussenuit te zijn.
Ik denk dat ik zo ook blessurevrij kan blijven lopen. Dagelijks 8km lijkt me ook gezonder dan elke 2 dagen 16km. Op aanraden van de dokter loop ik traag, met kleine passen en land ik zeker niet op mijn voorvoet.

Maar voor hetzelfde geld was het de magie van de 6 (km lopen), of de magie van de 30 (min wandelen).
Het gaat immers niet om het lopen, wandelen zou ik even waardevol vinden.

Lopen is nu mijn therapie en niet meer mijn sport. Geen snelheidsdoelen en prestatiedrang. Het gaat om de tijd voor mezelf en om het buiten zijn.

De magie van de 8

“Maar helpt dat?”, hoor ik je al denken. Wel, ik voel me toch al een pak beter. Dat komt natuurlijk niet enkel door die dagelijkse 8km, maar ik word wel gelukkig als ik eraan denk.

Ik ben aan het ontbijt blij, dat ik nog even tijd voor mezelf ga hebben alvorens te beginnen werken. En ik vind het ook plezant om te beginnen werken met het gedacht dat ik al buiten ben geweest en al beweging heb gehad.

“Eigen zuurstofmasker eerst”, zei iemand me toen ik het moeilijk had. Je moet zoals in de vlieger eerst jezelf redden, voor je voor de anderen kan zorgen.
Wel … door mijn magische 8, zorg ik letterlijk eerst voor mijn eigen zuurstof.

En is nu alles plotsklap in orde? Neen, maar met tijd, boterhammen en zuurstof komt dat sowieso weer goed.