Allemaal jongens tussen 6 en 12 belanden samen op een onbewoond eiland …
Het idee op zich vond ik wel leuk. Iedereen heeft zijn dada’s en het fenomeen ‘verglijdende moraal’, dat boeit me wel.
Toen ik de commentaren op goodreads zag, vreesde ik dat dit echt een eng verhaal ging zijn dat me echt angst ging aanjagen (want soms kan een boek zo diep onder mijn huid kruipen dat ik het niet meer alleen in mijn bed durf lezen), gelukkig was dit niet het geval.
Toch kon het verhaal me niet helemaal meenemen in zijn wereld. Op één of andere manier, zat ik niet helemaal in het verhaal en had ik constant het gevoel dat ik een schakel vergeten lezen was waardoor ik niet meer kon volgen.
Desalniettemin, content dit gelezen te hebben, want dit is een boek dat tot nadenken stemt en aanleiding geeft tot een boeiend gesprek.
En zo heb ik ook eens een boek gelezen van een nobelprijswinnaar literatuur.
Ohw, dat boek moesten wij in ’t middelbaar verplicht lezen in ’t Engels: Lord of the Flies! Verschrikkelijk! Gelukkig stelde de leerkracht nogal erg suggestieve vragen in de bijhorende overhoring zodat ik er nog met een 7/10 vanaf kwam zonder er veel in te hebben gelezen.
Doet me eraan denken, ik heb net “eenzaamheid van de priemgetallen” uit dankzij jouw blog! Ik heb het lezen terug hervonden: zalig!
De film werd hier destijds gezien tijdens groepsdynamica: angstaanjagend en fascinerend tegelijk. Wist niet dat het op een boek gebaseerd was, komt op mijn lijstje!