Konijnen die niet ‘kweken als konijnen’

Binnen een dikke week volgt het verplichte nummer ‘mijn zoon op zijn eerste schooldag’.
Waarbij dan een foto hoort van een glunderend klein jongetje in zijn zondagse kleren met een boekentasje op zijn rug
(oei … ik zie dat ik dat bij Liv niet heb gedaan … ontaarde moeder dat ik ben)

Vandaag echter ‘de laatste kribbedag’.
Een slimme, efficiënte doch attente moeder zou een cake bakken, of een zakje met een bellenblaas en koekje uitdelen ter afscheid.

Maar ik ben over het algemeen geen attente moeder. Ik krijg ‘de weube’ van al die verplichte traktaties, kado’tjes, …… die ons worden opgelegd omdat ‘de rest’ het ook doet en we natuurlijk niet uit de boot willen vallen.

Liever doe ik iets volledig vrijblijvend, en uit vrije wil.
En dat verdienden ze natuurlijk ook op de kribbe!!!
Ze hebben immers onze Vic zeer liefdevol opvangen, van de potjestraining hebben ze zoveel werk gemaakt dat hij al héél snel droog was en wij er niets aan hebben moeten doen.
Bij het brengen en afhalen kregen we er altijd een gezellige babbel bij, en ons Liv kreeg zelfs een héél deel kleren en schoenen van de kribbemoeders dochter.

Ik had al lang in mijn hoofd dat ik voor iedereen een konijntje* wou maken.

En zo geschiedde
… vol goeie moed zocht ik mijn reststofkes uit en begon patronen te tekenen, te knippen, te spelden, buikjes in nicky velours te borduren, voor en achterkant aan elkaar te stikken, knippen langs de naden en knipjes geven aan de krommingen, omkeren en vullen, dicht naaien met een onzichtbare steek, en tekenen van een gezichtje
… u kent het procédé misschien en als u het niet kent -> prijs u gelukkig !!!

Ik heb me er immers serieus aan mispakt.
Ik denk dat ik er in totaal 9 avonden heb aan gewerkt (vanaf 19u30 tot 23u). Het nam allemaal meer tijd dan ik dacht. En met die nauwe oren en pootjes is het keren en het opvullen helemaal ‘niet’ evident.
Ik moet meelijwekkend geweest zijn, want zonder een vraag mijnentwege begonnen Bjeurn, mijn mama, de vriend van mijn mama allen spontaan mee te helpen met keren en vullen.

Heb ik me beklaagd dat ik me in tijden van verbouwingen aan zo’n onnozel project waagde.
Volgende keer maak ik me er gemakkelijker vanaf.
Ik hoop dat mijn omgeving me het dan ook uit mijn hoofd haalt als ik nog zo eens iets in mijn hoofd haal (Bjeurn zal dat alvast doen, daar ben ik wel zeker van)

Maar … ik ben wel trots op het resultaat ;-)

*geen eigen idee … geleend van de familie Somers, waar we al meerdere malen goei inspiratie hebben opgedaan !!! Bedankt voor het uitlenen van het patroontje