Het regent als we wakker worden. Dit is wat er vandaag op het programma staat. 15°C frisser dan gisteren en constant regen. Alles beter dan 37°C, maar regen is eigenlijk wel niet zo fijn.

Onze kamping ligt op wandelafstand van Heide Park, het enige sterke punt. We vertrekken met zijn allen, wij gevieren en Juno, die ook welkom is in het park. Een pretparkbezoek met hond lijkt me niet zo ideaal. Het alternatief, Juno en ik die achterblijven op de kamping, op een regenachtige dag, spreekt me ook niet aan.

Als we te voet vertrekken komt de zon er even door. Ik grap nog dat ik mijn zonnebril moet meenemen. Niet beseffend dat we prachtig weer zullen hebben, en dat ik mijn zonnebril en de zonnecrème zal missen.

Mijn verwachting was, dat Juno en ik de voormiddag in het park zouden doorbrengen en dan terug naar de kamping wandelen.

Heide Park was echter een enorme meevaller. Er was opvallend weinig volk (dankzij de slechte weersvoorspelling?). Ik moest me dus geen zorgen maken dat de mensen op Juno haar pootjes gingen trappen. Het was stralend weer met zon en een perfecte temperatuur, er moest niet of amper aangeschoven worden aan de attracties. En er waren overal comfortabele banken voor de achterblijvers die op de rugzakken moesten letten. De kinderen vonden hun gading in de attracties. Veel loopings en “trills”. Ik was al stiekem content dat ik dat nog niet kon doen, ik krijg jaar na jaar meer schrik in een attractiepark.

Tegen 16u kwam dan toch de voorspelde regen, met een enkele donderslag. Alle attracties werden uit voorzorg gesloten. Maar een half uur later kwam de zon er weer door.

En zo is deze dag héél goed mee gevallen. De kinderen vonden het super. Juno gedroeg zich chill, of de gillende mensen en lawaaierige roller coasters de normaalste zaak van de wereld waren. En ze hield goed in de gaten of ze frietjes of ander lekkers op de grond kon opruimen. Zelfs ik heb enkele attracties kunnen mee pikken.

Alles werd uit deze dag gehaald. We stapten pas bij de laatsten het park uit.

En dan volgde de laatste avondwandeling. In de eerste wereldoorlog moet het hier vies gedaan hebben. In de directe omgeving van de kamping zijn er 2 gedenkplaats van krijgsgevangenenkampen. We worden er stil van als we lezen op de informatieborden welke drama’s er hier hebben plaatsgevonden.

Het hoofd is bij iedereen gedraaid naar huis. Zelfs bij Juno precies. Die slaapt ’s nachts bij Liv en besluit dat 6u een goed uur is om wakker te worden. Rond 7u besluit ze dan om alleen te gaan zwerven door de kamping. Efkes een paniekske bij Liv. Ik weet ondertussen wel dat Juno wel terug komt en dat ze niet naar de grote baan zal trekken. Maar ik vertrouw ze op andere vlakken niet. Ik zie ze best in staat om overal op de kamping restjes eten te bemachtigen, of schoenen te gaan stuk bijten.

Gelukkig is Juno haar enthousiasme om mij uit de tent te zien komen, groter dan haar zin voor deugenieterij. En zijn we snel weer verenigd.

En zo vertrekken we weer compleet huiswaarts. Het was een geslaagde en memorabele reis. Zweden zit in diep in mijn hart, en ook in dat van Bjeurn. Maar minder bij de pubers. Voor volgend jaar zoeken we naar een nieuw concept, ander land, geen roadtrip, geen fietsvakantie, misschien zelfs geen nomadische reis. Tips zijn welkom.

Overnachting: kamping auf-dem-simpel Soltau