High in the Sky(e)

Overnachting: wildkamperen aan de kust van ❤Applecross❤

Het weer van vandaag konden we gerust guur noemen, toch hebben we ons programma niet aangepast (al vroeg ik me op een bepaald moment af of we het niet beter gedaan hadden).

We startten de dag met een bezoek aan Fairy Glen, een sprookjesachtig landschap nabij Uig (Isle of Skye), een tip die ik last minute nog van Lies doorkreeg. Ik moet zeggen, het was heel tof … Vic bedankte me zelfs dat we ernaartoe gegaan waren. Ik zal zelf ook nog een tip geven voor de campers, wildkamperen langs de weg is daar heel goed mogelijk en ook toegelaten. Wij hadden al bijna spijt dat we daar niet geslapen hadden maar het gevoel gewassen te zijn is anderzijds ook veel waard.

De volgende stop was de Quiraing wandeling, eveneens een tip van hier in de comments (dank u Anso) en een zeer gekende wandeltocht van het Isle of Skye. Ik had op de site https://www.walkhighlands.co.uk de gpx-file gedownload en die vertelde me dat het 6,8 km was. Toen we de wandeling begonnen stond er een felle wind vergezeld door miezerregen. Een landmeter die daar aan het werk was vertelde me dat dit typisch Skye is, soms leven we weken in een wolk zei hij, terwijl hij zich bijna verontschuldigde voor het slecht weer. Iets typisch aan de UK vertelde een collega die met een Engelse trouwde me ooit, het getuigt van goede manieren om je bij je gasten te verontschuldigen voor het weer.

Hoewel we de dappere duo’s zijn hadden we deze hike misschien beter niet aangevat. Het eerste deel verliep vlot, hoewel we direct doorweekt waren en door de mist al een deel van het uitzicht niet zagen. Toch konden we ’the needle’en ’the prison’ spotten (kijk maar naar waar mijn stokken wijzen), de ’table’ hebben we niet kunnen spotten maar die zoek ik dan wel eens op op het internet.

Maar het tweede deel van de hike ging omhoog naar de bergrug, waar we in volle wind en mist stonden. Op een bepaald moment had ik schrik dat de kinderen in de afgrond gingen geblazen worden of dat ik er eentje zou kwijt geraken in de dichte mist.

Ik was trouwens content dat ik de route in mijn gsm had staan, want soms zagen we gewoon het pad niet meer. Het grappige is dat onze kinderen helemaal verschillend reageren op zo’n situaties. Liv die altijd flink start met wandelen had het nu helemaal gehad en zag het echt niet meer zitten, enkel eten kon troost bieden. En Vic, die soms na 200m wandelen al durft klagen dat hij moe is die leeft op in zo’n miserabele situaties, al zingend en vrolijk roepend trotseerde hij de berg (altijd tof om hem zo te zien … en handig ook want als de mist te dicht zou worden dan kon ik nog op het geluid afgaan).

In elk geval, het tweede deel van de wandeling kwamen we ook geen andere wandelaars meer tegen. Enkel de laatste 1,5 km passeerden we 2 Amerikanen die de tocht hadden willen aanvangen maar die op hun passen probeerden terug te keren, niet evident zonder stokken op de zeer lastige tot modderpoel herschapen afdaling waar Liv ook al 2 keer gevallen was. Wij hadden onze wandelstokken (nog nooit zo content geweest als op deze wandeling dat ik ze meehad), maar zij hadden er dus geen mee en ze gleden gewoon constant uit, echt zielig.

Toen we eindelijk aan de auto waren, was iedereen nat tot aan zijn ondergoed. Op zo’n moment is een auto echt tof … blazers vollembak !!! We namen nog even een lifter mee (op zondag rijdt er blijkbaar maar 1 bus en dat was duidelijk want er waren veel lifters op de baan), maar toen we hem op zijn bestemming hadden afgezet kenden we helemaal geen schaamte meer. Broeken, sokken, schoenen … alles kreeg een droogsessie aan de chauffage. We waren content dat er nog een lange rit gepland was, terug naar het Schotse vasteland en Up to The Nord.

Nog even een toeristische stop bij Eilean Donan Castle (tip van Jeroen) om wat fotokes te nemen, jammer genoeg weet mijn telefoon ook wat van het vocht en zit er een waas in mijn fotolens.

Daarna voort naar Applecross. Onderweg viel ons op dat het meer bebost werd en minder toeristisch. De wegen waren net zoals de vorige dagen voornamelijk Single track roads, de banen zijn slechts 1 rijvak breed en op regelmatige afstand is er een passing place, een plaats waar 2 auto’s elkaar kunnen passeren. Gelukkig rijdt iedereen nogal hoffelijk en wordt er attent gewacht aan de passing places als er een tegenligger wordt gespot.

Met de weg naar Applecross zijn we aan de North Coast 500 gestart, 500 miles noordwestkust met scenary views, gekend in Schotland als een mooi alternatief voor de Route 66.

We startten met de Pass of the Cattle, de 3e hoogste en langst stijgende baan van de UK. Ik ben al niet zo’n held op de weg maar dit op een single road baan en met momenten zo in de mist dat we amper nog iets zagen, dat vond ik toch maar eng, gelukkig heeft Bjeurn daar geen last van. Jammer van die mist want zo mistten we wel al een deel van het fenomenale uitzicht. We zagen wel nog 3 herten en toen we (eindelijk) in Applecross aankwamen werden we begroet door enkele rendieren.

En zo stal Applecross meteen mijn hart, misschien ook wel omdat ik zo opgelucht was dat we er eindelijk waren. Maar sowieso is Applecross de max, tussen de bergen in een baai aan de kust gelegen en een charmant tankstationneke waar we nog eens voltankten.

Eten deden we nog eens op restaurant in The Junction, dat hadden we wel verdiend, we moesten trouwens de Haggis nog eens proeven, het nationale gerecht bestaande uit gemixt schapenhart, -lever en -longen gemengd met havermoutpap, ik moet zeggen dat het smaakte.

Uiteindelijk placeerden we ons, op aanraden van de man die ons bediende, op een rustig plekje aan de zee, we zijn hier niet alleen maar het is wel opmerkelijk rustiger dan op de vorige plaatsen waar we waren, misschien daarmee dat wildkamperen hier meer getollereerd wordt.

Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.