Op een kleine 17km langs de GR400 klokten we vandaag af. Terwijl er maar 13 op ons programma stonden. Geen idee hoe het komt, dat we altijd meer lijken te moeten stappen dan initieel gepland. Voor mij geen probleem, voor de kinders echter soms onoverkomelijk. Met als gevolg dat ik niet meer zeg hoeveel kilometers we al afgelegd hebben volgens mijn horloge. Ik zeg hoeveel we nog moeten doen volgens de route op de GPS.

Vic was vandaag echt in form. Ik was vergeten dat hij eerst een dag nodig heeft om erin te komen en eens die eerste dag gepasseerd is vindt hij hiken plezant. Hij genoot zelfs van de landschappen. Terwijl hij me een tijdje geleden nog zei “Landschappen zijn eigenlijk alleen leuk voor volwassenen”.

De puber, dat is een ander verhaal. Met goede en minder goede momenten. Op de minder goede momenten praten we over ons hondje en hoe leuk het zal zijn als dat erbij zal zijn. En dan gaat het beter.

Al bekenden de beide kinderen vandaag op het terras, dat hun ideale vakantie een strandvakantie in een warm land is (dat niemand bij ons goed tegen de warmte kan, dat vergeten ze)

De dag was bijna in elk opzicht beter dan gisteren. Beter en warmer weer (16°C) zonder regen. De mist stak soms nog wel op, maar de zon kwam er ook soms door. De locals klagen hier enorm over het weer, maar ik ben feitelijk blij dat ik de huttentocht niet bij 30°C moet afleggen.

Het doet hier trouwens enorm aan Schotland denken. Enorm groen, heel nat en overal watervallen.

De route liep trouwens constant door weien. Eerst zaten we bij de koeien (allemaal met bel). En dan bij de schapen inclusief herdershonden, die even wit waren als hun schapen. Die herdershonden waren niet lang incognito. Ze namen hun taak zeer serieus, al blaffend en grommend volgden ze ons en verjaagden ze ons van het pad, tot we ver genoeg van de kudde waren.

We zagen ook iets bizar en héél zielig. In de volgende wei zagen we een herder, duidelijk aangedaan. Hij zat bij een schaap dat aan het sterven was, en masseerde haar buik. Haar lammetje stond er ook bij. Wat verder in de wei lagen nog 3 andere dode schapen, schijnbaar ongeschonden … een aanval van een wolf lijkt ons uitgesloten. Een slechte bevalling lijkt ons wat laat op het jaar. Lammeren ze niet vroeger? Wat dan wel … een mysterieuze ziekte? We zullen het nooit weten, maar ook niet snel vergeten.

We boekten refuge de Baron d’Eylac nabij Puy Mary. Op de website stond dat wegens corona er slechts 1 bubbel mocht logeren. Maar hoewel in theorie, de praktijk en theorie gelijk zijn. In de praktijk zijn ze dat niet !!!

We liggen hier met een stuk of 15. De truc is blijkbaar aankomen van zodra de uitbater weg is, dan je er dan gewoon gratis bij leggen. Of zeggen tegen de uitbater tijdens de rondleiding, “Neen, we gaan toch in onze tent overnachten”, om dan later zonder gêne terug te komen, een bed in te nemen en terwijl nog eens constant te hoesten.

Wij weten wat het is om op een trekkersbudget te zitten. Dat kan heel charmant zijn, maar de balans mag niet doorslaan.

Maar ik denk ook dat ik eerder een tentpersoon dan een huttenpersoon ben. Ik zie niet graag genoeg mensen, om zo dicht op elkaar te slapen en te leven.

Vic en ik hebben het moeilijk om te wennen aan al het volk en de primitieve omstandigheden in deze refuge. Bjeurn die al eerder in hutten sliep, vindt ons luxetrekkers. En Liv laat het allemaal niet aan haar hart komen zolang de ereader werkt..

Als troost lieten we de vriesdroogmaaltijden in de het en gingen wij nog maar eens op restaurant. Waar we heerlijk aten en waar er van maskers geen sprake was. Het valt ons op dat corona in de bergen beduidend minder op de voorgrond staat.

De hutetiquette zegt dat iedereen om 21u gaat slapen en vanaf dan is het muisstil en donker op de slaapzaal.

Het is ondertussen 00u, ik heb al even geslapen. Wij zijn gezegend, want er zijn geen zware snurkende in de zaal. Zelfs de hoesters zijn ermee gestopt.

Wel zijn er de toiletgangers, de dorstigen die nog even moeten drinken (waaronder Vic), degenen die het ineens ’s super warm krijgen en alles uitspelen en open zetten (waaronder ik), …. en ondertussen waait de wind onder het dak en flappert de deur in zijn slot mee met de wind.

Ik hoop echt dat het snel ochtend is :-)

Update: de nacht viel beter mee dan verwacht. Nog eens wakker geworden rond 3u maar voorts als een roos geslapen. “Slapen” is gelukkig 1 van mijn talenten.