Terugkeren van een vakantie is nooit leuk. Wel … met de fiets zeker niet.

Enkele jaren geleden regelden we het zo dat Bjeurn de trein nam naar het startpunt om ons te gaan oppikken met de wagen met aanhangwagentje voor de fietsen. Relax voor ons, minder voor hem. Dit jaar besloten we het er eens op te wagen om met zijn allen met de trein naar het beginpunt te gaan. Na ons geïnformeerd te hebben bij de Duitse spoorwegen leek dit doenbaar.

In een tandem zagen ze zelf geen probleem. We mochten enkel de snelle treinen (ICE) niet nemen, maar we moesten voor de trage verbindingen kiezen.

Voor € 32 konden we de tandems en de kinderen gratis meenemen van Freiburg naar Höfen an der Enz. Een afstand van 170 km waar we 4 uur op pendelden met 4 verschillende treinen. (Freiburg, Offenburg, Karlsruhe, Pforzheim, Höfen an der Enz) Omslachtig, maar al bij al viel het goed mee. De meeste stations hadden liften die net groot genoeg waren voor 1 fiets. 2 keer moesten we de fietsen de trap op sleuren, bij het beginstation in Freiburg en in Karlsruhe waar de lift defect was.

In 3 treinen hadden we zeeën van plaats. In het laatste treintje blokkeerden we met onze fiets de hele wagon. En desondanks dat het een heel klein treintje was, konden we niet afstappen op ons station. Ofwel was het perron te klein, ofwel had de conducteur zich slecht geparkeerd. Dat was ons niet volledig duidelijk. Enfin … we stapten een station verder af en we moesten maar een kilometer terugfietsen. Ik moet zeggen dat het relatief vlot verlopen is, gezien alle overstappen en de grootte van onze fietsen.

Toen we op de camping waar onze auto geparkeerd stond aankwamen, kwamen we tot de onaangename verrassing dat het daar siesta was tussen 12 en 15u. Wat wil zeggen dat de WC’s gesloten zijn (met uitzondering van eentje zonder slot) en dat je niet op of van de camping mag met de auto. Dat werd dus nog een uurtje wachten. We besloten een fris drankje te kopen, en dachten dat op een schaduwplekje op het lege campingterras op te drinken. Dat was echter buiten de eigenares gerekend. We werden onvriendelijk verzocht om het terras te verlaten.

Misschien maar goed want toen we ons op een bankje aan de rivier zetten zagen we een eigenaardig schouwspel. Een slang die zich al surfend liet meevoeren op de rivier. Dit was toch wel het meest vreemde tafereel dat we deze vakantie mochten meemaken.

Na de siesta waren we eindelijk klaar om de rit huiswaarts aan te vatten. Op momenten als deze, lijkt de flixbus me heel interessant.

En zo zit deze toffe vakantie er weer op. Volgende keer willen we weer net iets meer “into the wild” en meer bergen. En ik wil me ook iets minder muilezel en iets meer dartele hinde voelen.

Wat volgend jaar brengt zullen we zien … het doortrekken is voor ons een must, maar dat kan zowel met de auto met daktent, een kano, een fiets of op goede wandelschoenen.