Nadat Juno de kinderen enthousiast wakker had gemaakt, pakte we in en trokken we nu echt naar Zweden. Ik vermoed dat dit het dagelijkse ritueel wordt. Een overenthousiaste hond met kwispelstaart die de tenten van de kinderen bestormt.

We reden Zweden binnen over de beruchte Sontbrug, die we vooral kenden van “The bridge” (een serie die we destijds graag gezien hebben).

Ons middagmaal aten we op een begraafplaats. Wij hebben iets met kerkhoven. Ze zijn dikwijls praktisch met water, bankjes en soms zelfs een toilet. En ze zijn ook in elk land (en regio) iets anders. Deze plek was piekfijn verzorgd, charmant met zicht op meer en kerk en speciaal. Geen grote grafzerken, maar mooi persoonlijke versierde plekjes.

In de ICA kochten we onze fika (een kaneelrol deze keer) en grilworstjes (want grilworstjes aan een kampvuur hoort zeker bij een zwedenreis).

Een overnachtingsplaats vinden bleek een serieuze queeste. We gebruikten de Zweedse app “Vindskyddskartan” in combinatie met onze good old “Osmand”. De eerste plek was een shelter met grillplaat in Ljunghusen. Zeer charmant, aan de zee met zicht op de sontbrug. En in een natuurgebied tussen de grazende koeien. Er was echter zoveel volk, en de gril was al ingenomen door een grote groep.

Voor de tweede poging reden we meer het binnenland in. Daar vonden we een shelter aan een begraafplaats in een dorpje tussen de velden. Er was wel een gril, maar geen mogelijkheid om hout te sprokkelen.

Ten slotte reden we nog wat verder en vonden we een shelter met grillplaats in het bos. De shelter was al ingenomen door locals, een papa en zijn 2 dochters die samen op trektocht waren. We waren echter wel welkom aan het vuur. De tenten plaatsten we beneden op de parking.

Het is enerzijds altijd een beetje een teleurstelling als een shelter al ingenomen is, want in een shelter slapen is plezant. Maar de contacten aan een shelter zijn meestal wel tof, ook deze keer. Ons hondje bleek geliefd bij onze nieuwe vrienden. En we kregen wat leuke Zweden tips. Ik kon trouwens ook de shelter app aanraden, want de papa was benieuwd hoe we deze plek gevonden hadden. Ik leerde dat elanden ook in het Zuiden van Zweden leven, en dat ik elke wandeling mag blijven hopen. Maar dat de kans dat je ze spot, wel veel groter is als je je boven Stockholm bevindt.

De avondwandeling leverde 5 hertjes op. Ik stel me soms vragen bij het jachtinstinkt van onze hond. Juno spotte er immers maar eentje. We vermoeden een damhert, omdat het zo donker van kleur was.

Juno spot haar eerste hertje

De wandelingen zijn echt een plezier. De kinderen willen niet mee, maar Juno compenseert dat gemis. Het is aandoenlijk om haar bezig te zien, enthousiast, constant geursporen volgen. En na de wandeling zo moe, dat ze al slaapt van zodra ze in de bench wordt gezet.

Overnachting: https://skaneleden.se/en/plats/lagerplats-dorrod