We werden wakker in ons hutje en ontbeten buiten in het zonneke dat er precies nog steeds was. Dat het ondertussen donker was geworden, ergens tussen 23u30 en 2u30, dat hadden we gemist.

Onze melk die we mee hadden, bleek yoghurt te zijn. Zo’n dingen kan je voor hebben in Zweden.

Nu we meer tijd hadden om de wandeling te beëindigen besloten we niet enkel het gemakkelijke pad langs de kust te doen, maar ook het hoge pad. Al een chance dat we dat deden. Wat een prachtige wandeling, kloven, bergmeer, schitterende uitzichten, de typische afgeplatte rotsen… Wel ambitieus met een gebroken sleutelbeen (klauteren), maar net doenbaar.

Het was pas 2 uur in de namiddag toen we terug aan de auto stonden. Allemaal moe, Juno nog het meest. Dit was ook de langste wandeling die ze in haar korte leventje al deed. 10km, maar geen evident terrein. Bjeurn en ik hadden ook nog eens hoofdpijn wegens het rateren van onze ochtendkoffie.

Er stond voor vandaag nog het Björnlandet National Park op het programma. Maar naar daar rijden en dan weer een avondhike doen, dat zag precies niemand zitten.

Hop naar de volgende bestemming dus, en dat is Strömsund, om daar de wildernisroute aan te vatten.

We mochten eindelijk van de grote E4, en belanden zo op een weg waar we bijna alleen waren, langs veel een idyllische route dan we daarvoor deden. Knap !!! Maar ook één nadeel, ik had laten vallen dat we misschien bij Max Burgers (de Zweedse McDonald’s, maar dan beter) konden gaan eten. En als je eindelijk, zoals gewild, in the middle of nowhere zit, dan is er natuurlijk geen Max Burgers in de buurt. Gelukkig waren we op het lumineuze idee gekomen om zelf hamburgers, hamburgerbroodjes en ook de Max Burger saus te kopen in de ICA Geïnspireerd door Heidi haar Zweden podcast “The Swedest thing.

We vertrokken bij de ICA met ons fietsenrek nog naar beneden geklapt. Gekkigheid merkten we dat 5km verder toen we stopten voor onze fika.

Een goeie wildkampeerplek in the middle of nowhere. Daar kon google maps, osmand, Park4night niet bij helpen. Gelukkig zijn de zweden zo gastvrij dat ze kampeerplekken mooi aanduiden. En zo kwamen we op een perfect plekje. Bos, meer met steiger, vuurkring met droog hout en grill, tafel, droogtoilet, vuilbak. En precies helemaal alleen op de wereld. Geen mens te zien, niks van lawaai te horen. De muggen nemen we erbij, onze muskietennetten zijn in gebruik, en zo is het nog net aangenaam.

We beginnen met ons avondritueel, een pak chips en elk een lekker drankje. Cola voor de kinders, een biertje voor Bjeurn en gemberbier voor mij. Daarna maken.we de hamburgers klaar op de gril, die Juno nadien mag aflikken.

Vissen begint ook bij het avondritueel te horen voor de boys, net als onze avondwandelingen in de hoop wild te spotten. Beide geen resultaat, maar het doel is hier blijkbaar ook ondergeschikt aan de beleving.

Voor Juno is deze reis de hemel denk ik. Constant bij ons. Veel wandelen, putten graven en veel zwemmen. Ze is deze avond nog zotter dan we ze ooit gezien hebben. Licht in overdrive, maar op een plezante manier. Constant in het water springen, het sprokkelhout dat Vic bijeen zoekt afpakken, hele bomen mee sleuren op wandeling, op gigantische rotsen klimmen zodat ik vrees dat ze er nooit meer op eigen houtje gaat af kunnen (kon ze wel). We moeten er veel mee lachen, met onze lieve Juno.