De trek naar het Noorden begon vandaag. Mijn initiële plan was om zo hoog als mogelijk trekken, maar op vakantie wijken wij nogal dikwijls af van ons originele plan. Zweden is nogal uitgestrekt, en het is ook niet de bedoeling dat we constant in de auto zitten. Liv vindt het nu al te koud, en in het Noorden zal de temperatuur nog 5° lager liggen. Het Noorden blijft wel tot mijn verbeelding spreken, maar misschien moet ik nog eens terugkomen om te gaan hiken op de Kungsleden. We zien wel, we nemen het dag per dag.

Via de Zweedse shelter app vonden we een overnachtingsplek nabij Växjö (Småland). Daar aangekomen bleek de shelter nog vrij. Bjeurn heeft altijd het gevoel dat we de shelter niet verdienen omdat we met de auto zijn. Als het aan hem lag (en misschien ook aan mij) dan was het nog steeds met de fiets te doen.

De moraal is wat minder. Liv heeft er geen zin in. Ik denk dat het net iets te koud is voor haar. En in ben op zoek naar het evenwicht tussen mijn arm weer te gebruiken, maar ook weer niet te forceren. En dat is continu balanceren op de pijngrens.

Het terrein waar de shelter op staat is aan een natuurreservaat maar het voelde eerder aan als een vakantiepark. Proper gazon, perfect onderhouden, overal vuilbakken. Net wat te verzorgd om je in het wild te voelen. Aan de shelter waren ook alle voorzieningen, behalve hout (en het bos was zo opgekuist dat sprokkelen ook niet zo evident was).

Maar onze plek was wel ideaal om de vislijnen eens uit te testen. Het was al een heel karwei om de lijnen te prepareren. Vic heeft veel knopen in de lijn moeten ontwarren en ik kan zeggen dat er wat frustratiemomenten waren. Maar het bleek het waard, want Vic heeft de vismicrobe te pakken. Al snap ik niet waarom, er was zoveel wind, dat de hengel constant in de bomen vloog bij het uitgooien. En de vangst was nihil.

Op een zonnig moment raapten we ook onze moed bij elkaar om te zwemmen. Als we nog twijfelden of Juno een echte waterhond is, dan is die twijfel nu wel weg. Alsof ze nooit anders gedaan had, zwom ze van den ene naar den andere. Een plezier om te zien, en voor mij ook een motivatie om het water in te gaan.

De avondwandeling was deze keer met Vic. Ook meteen de eerste avondwandeling zonder wild. Dat bevestigt onze stelling dat kinderen nefast zijn als je wild wil spotten. Al had ik op deze plek ook niet zoveel verwachtingen.

Na de wandeling wilde Vic nog perse gaan vissen. De wind was immers gaan liggen.

Ik lag al half te slapen toen de jongens enthousiast terugkwamen met het nieuws dat ze een vis hadden gevangen. “Ik geloof er niks van” was mijn eerste reactie. Maar ze waren slim genoeg om het te documenteren.

De nacht in de shelter was allesbehalve een succes. Geen muggen en niet te koud. De dingen waar je schrik voor hebt, zijn dikwijls niet de grootste issues. Ik maakte het moeilijk voor de anderen om in te slapen. Ik had zelf een slaappil genomen, omdat ik het lastig had met de schouder. Dus ik sliep vlot in. Maar vermits ik enkel op mijn rug kan slapen momenteel, durf ik ook te snurken. En daar had de rest dan weer last van. Niet plezant voor hen dus.

En dan, midden in de nacht werd Juno (die met bench in de shelter sliep) onrustig. Juno slaapt graag en goed in haar bench. Maar niet als ze weet dat wij in dezelfde ruimte als haar zijn. Dan wil ze gewoon bij ons zijn in plaats van in haar kot.

Uit de bench halen was echter ook niet zo een succes. Een enthousiaste hond die iedereen bespringt is niet zo tof in de nacht.

De nacht was dus niet zo verkwikkend en de shelters zullen we deze vakantie waarschijnlijk laten voor wat ze zijn.

Overnachting:

Araby Vindskydd
Coordinates: 56.914171,14.767411
https://vindskyddskartan.se/p/760