Op het programma stond het meest ideale voor een snikhete dag. En iets dat de kinderen nog niet eerder deden. Canyoning !!!

We plooiden de daktent toe, namen nog vlug een duik op de kamping om af te koelen en reden met de auto tot hoger in de bergen waar het sowieso al aangenamer van temperatuur was.

Van de activiteit zelf hebben we geen foto’s. Die zijn wel getrokken, zeer professioneel zelfs. Maar we besloten dat we met dat geld liever een ijsje gingen eten.

“Leo” was onze gids, een mooie jongen die in het winterseizoen ongetwijfeld skimonitor is en meisjesharten sneller doet slaan. Althans, zo beeld ik het me in. Wij waren echter nog meer in de ban van zijn partner. Een zwarte enthousiaste herdershond die de activiteit mee mocht begeleiden. Vic doopte hem Togo.

Na een wandeling van 30 minuten in onze neopreen sokken en waterdichte sokken onder ons zwemkostuum (goed dat daar geen foto’s van zijn, echt geen schoon zicht). Mochten we boven ons wetsuit aantrekken. Absoluut nodig voor in het koude water.

De canyoning was een succes. De kinderen hadden absoluut geen schrik. Zipline, hoge sprongen, kikkersprongen, natuurlijke glijbanen door watervallen. Ze deden het allemaal. Ik moet echter wel bekennen dat ik jaar na jaar wat meer moeite heb met zo’n enge dingen. De eerste sprong liet ik aan mij passeren. Ik durfde echt niet.

Ik was teleurgesteld in mezelf en besefte dat volgend jaar (als onze hond mee op vakantie gaat), dat ik degene zou zijn die met de hond zou moeten achterblijven. Vic zei tegen mij “En jij noemt ons De Dappere Duo’s”.

Iets van die dingen overtuigde me om al het volgende terug mee te durven doen en zelfs hogere sprongen te doen. Ik was absoluut trots op mezelf (zeker als ik later op de foto’s de angst op mijn gezicht zag)

Voor de kinders was dit tot nu toe, met stip het hoogtepunt tot nu toe. En dat snap ik. Canyoning is toch wel echt de max.

In de terugweg bezorgde we nog het mooie dorpje Vogüé. Prachtig, maar iedereen (niet alleen wij) liep daar lamgeslagen door de hitte rond.

Om de dag af te sluiten aten we nog iets in Vallon-Pont-d’Arc. Het dorpje waar we logeren. Zeer toeristisch, maar we hebben lekker en kindvriendelijk gegeten (er waren pizza’s en hamburgers).

In zo van die typische toeristische dorpjes vragen de kinderen altijd ne cent om iets te kopen in een winkeltje. Altijd een lastige activiteit want gegarandeerd vindt er iemand zijn goesting niet om dan lastig te worden na een tijdje. Vandaag ging het echter betrekkelijk vlot.

Het was gelukkig niet deze T-shirt, maar hij deed me wel lachen.