Afstand 36km – Hoogtemeters 622 – Bestemming Fisterra – Overnachting Wildkamperen op Cap de Finisterre 

Het doet deugd om terug aan de zee te zijn … lunch op het strand, terwijl de kinderen schelpen zoeken, geweldig.
Alhoewel de nabijheid van de zee niet wil zeggen dat het minder bergachtig is.

Vandaag bereikten we Cap de Finisterre… het eindpunt van de camino die van Santiago  De Compostella naar Muxía en Fisterra gaat.
Hoewel we Muxia mooier vonden werd Cap Finisterre (waarvan vroeger gedacht werd dat het het eind van de wereld was) ook magisch. In de albergue van Fisterra waren we niet welkom voor 17u (want stappers kregen voorrang) en we voelden ons 2e rang-pelgrims. In een albergue die ons dat gevoel geeft wilden we niet logeren. Vermits we al veel gemerkt hebben dat uit iets negatiefs, iets goeds kan komen besloten we onze tent ergens neer te planten aan de Cap de Finisterre, en nog eens wild te kamperen. 

Volgens de traditie moet je als je hier aankomt als pelgrim, de zon zien ondergaan en weer opgaan, iets verbranden en gaan zwemmen. Het zwemmen en de zonsopgang zijn voor morgen, de rest hebben we al gedaan. (met het verbranden moet je trouwens opletten want iemand heeft hier een tijdje geleden een groot deel van de struiken in brand gezet en sindsdien is het “verboden”)

We zijn trouwens content om nog eens te kunnen kamperen. Terug onze eigen baas en eigen ritme en de kinderen mogen wat meer lawaai maken dan in de albergue. Deze namiddag spendeerden ze met slakken vangen en er huisjes voor te maken.

Echt … “het einde” !!!