Pedagogische studiedagen en facultatieve vrije dagen … ik heb er een haar/liefde relatie mee. Enerzijds moet je dan weer verlof nemen of voor opvang zoeken, anderzijds schept zo’n volledig vrije dag midden in de week wel wat mogelijkheden.

Ik deed de kinderen 6 voorstellen voor een activiteit (van wandelingen tot speeltuinen tot het militair museum), maar Liv kwam met een waardig tegenvoorstel … ze wou zo graag eens naar het stripmuseum in Brussel. En zo besloten we dit stripmuseum met een bezoek aan Brussel te combineren. Brussel is bij ons immers “Sant in eigen land”, en daar willen we al lang eens verandering in brengen. We vinden het namelijk een schande dat we altijd de neiging hebben om naar Antwerpen te trekken terwijl Brussel zo dichtbij is (op fietsafstand feitelijk … of net niet, afhankelijk of je het aan Bjeurn of mij vraagt)

Het stripmuseum

 

 

Voor het stripmuseum was ik wel eens benieuwd … museums en kinderen dat is niet altijd een goede combinatie. Toch konden we er meer dan 2 uur geboeid rondlopen (en soms eens aansluiten bij gids Kurt die enthousiast vertelde tegen de leerlingen van het eerste leerjaar). In de museumshop kochten we nog kaartjes voor enkele bloglezers … maar daarna werd het héél dringend tijd om te gaan eten, want Liv kon niet meer helder denken.

Le Pain Quotidien

We verwenden ons ’s middags op een maaltijd in Le Pain Quotidien, daar waren de kinderen immers nog nooit geweest. We schoven aan, aan de grote tafel … dat is toch het handelsmerk van de keten.
Nadat Liv een beetje van de eerste teleurstelling bekomen was omdat je er geen typische smoskes kon eten, werd het toch nog een succes. Dat is zo het leuke aan grotere kinderen, ze zijn voor rede vatbaar en ze staan voor meer open.

Citytrip

En dan deden we een mini citytrip. Ik was eigenlijk content en ook wel verrast dat de kinderen het zagen zitten om op verkenning in Brussel te gaan, want ik vreesde dat ze nog altijd een weerzin voor citytrips hadden na onze behoorlijk zware citytrip in Rome. Het was waarschijnlijk goed dat ik het woord “citytrip” bij hen niet heb laten vallen.

De kunst om een stad te verkennen met kinderen is misschien om niet teveel in te plannen, de kinderen mee te laten beslissen en er zeker een leuk eetmoment in te lassen.

Wij kozen voor de Nieuwstraat (want dat is de straat van Monopoli), de Agora (die niet meer de levendige hippe gallerij was van in mijn verre herinneringen, maar dat kan aan mij liggen), de Grote Markt (of course … en natuurlijk zochten we daar ook het gouden beeld dat geluk brengt), de koninklijke gaanderijen, het werkpaleis van de koning (die  heeft dus een werkpaleis en een woonkasteel) ….

 

Natuurlijk bezochten we ook Jeanneke en Manneke Pis, tot Liv haar groot jolijt noemde ik Manneke Pis altijd verkeerdelijk Janneke Pis. Bij manneke Pis lieten we door een lieve jongen onze foto trekken, maar eigenlijk ben ik meer fan van Jeanneke (die jammer genoeg wel achter tralies staat).

Ook probeerden we nog enkele muurtekeningen van de striproute te vinden, een leuke extra aan een bezoek aan Brussel (Vic heeft trouwens het meest opmerkzame oog).

En als extra eetmoment om de dag af te sluiten gingen we een Brusselse wafel eten (wat anders?!). Maar typisch als het is … overal kwamen we wafelkramen tegen, tot het moment dat we de dag wilden afsluiten met een wafel … we hebben nog serieus moeten zoeken.

Bij het wachten op de trein probeerden we nog eens even verschrikt te kijken als de leeuw in het warandepark … vooral Liv is daar goed in.

Conclusie van de dag

Bjeurn was er niet bij, want die moest werken, maar ik merk wel dat de kinderen het soms plezant vinden om met 1 van de ouders op stap te gaan. Zo krijgen ze de volle aandacht !!!

Topper van Liv, in het stripmuseum leren hoe strips gemaakt worden.
Topper van Vic, de Brusselse wafels eten.
Topper van mij, dat fijne moment met mijn kinderen.

Ja, ik doe ook mee met 40 dagen bloggen, dit is blog 17/40.
Meer info hier en alle deelnemers vind je hier!